به گزارش سینماپرس، مهرداد رایانی مخصوص از دی ماه نمایش «خشم و هیاهو» را در سالن شهرزاد روی صحنه دارد. در این نمایش، هانیه توسلی، علی سرابی و امیرحسین رستمی ایفای نقش می‌کنند.

در این نمایش سه زندانی در آستانه اعدام، داستان جرمی ارتکابی خود را نقل می‌کنند. همگی در سنین جوانی و نوجوانی دست به قتل زده‌اند. نفر اول زنی را به قتل می‌رساند که روی اعصابش است. دیگری مردی را به قتل می‌رساند که مانع ازدواجش با دختر مورد علاقه‌اش می‌شود و سومی نیز دو مردی را به قتل می‌رساند که او را مجبور به انجام فعالیت‌های ظاهراً سیاسی کرده‌اند. هر سه مجرم خود را قربانی سیستم خشن جامعه معرفی می‌کنند. آنان در کلاس‌های اصلاح و تربیت واکنش منفی نشان می‌دهند و نشانی از تبدیل شدن به آدم‌های مدنظر نظام در آنها هویدا نمی‌شود.

این نمایش به نوعی در حال نمایش خشونت‌طلبی نظام است. مدام از این می‌گوید که سیستم آموزشی و تربیتی جمهوری اسلامی چگونه در ساده‌ترین رویدادها موجب خشونت‌طلبی جامعه می‌شود و اهالی آن را به سوی اعدام شدن سوق می‌دهد. نمایش حتی تلاش می‌کند نشان دهد ایرانی‌ها مشتاق اعدام شدن هموطنان خود هستند.

این نمایش در ادامه هم پا را فراتر می‌گذارد و با تقسیم‌بندی زندانبان سبیلوی مهربان و زندانبان ریشوی بداخلاق، یک تقسیم تیپیک را پیش می‌کشد و در ادامه این زندانبان بداخلاق است که نجاست موجود در یک لگن را روی صورت اعدامی می‌ریزد و او را به سوی جوخه آتش هدایت می‌کند. این زندانبان ریشو، نماینده چه طیفی می‌تواند باشد؟

این را هم فراموش نکنیم که اعدام ضدانقلاب مارکسیست به وسیله جوخه آتش امروزه منسوخ شده است. انگار رایانی مخصوص یادی از خائنان آن روز کرده و می‌خواهد بحث پرونده اعدام‌های دهه شصت را با نگاهی دلسوزانه به اعدامیان بگشاید. به خصوص با آن پرده آخرش که فردی به واسطه چسباندن اعلامیه‌ها با حضور مردان کلاه سفید و کلاه سیاه دست به قتل هر دو می‌زند.

مخاطب در مقطعی از نمایش «خشم و هیاهو» با صحنه‌ای مواجه می‌شود که بحث خواستگاری مطرح است و دقیقاً در همین نقطه دیالوگ‌هایی بسیار زننده به میان می‌آید که نشان دهنده چیزی جز ضعف کارگردان در ایجاد لحظه‌های ناب نمایشی به‌واسطه تمهیدات هنرمندانه و بهره‌گیری از متن باکیفیت نیست.

دقیقاً همان چیزهایی که شما از یک تئاتر آزاد توقع دارید؛ اما با حضور ستارگان سینمایی و تلویزیونی. رایانی مخصوص در این نمایش به جای تلاش برای خلاقیت - اگر از چنین چیزی بهره برده باشد- تمام توان خود را مصروف استفاده از جمله‌های اروتیک و در نهایت خلق میزانسن‌هایی کرده که بار جنسی آن مشهود است.

مهرداد رایانی مخصوص پس از ۱۳ سال دوری از فضای اجرای تئاتر و تمرکز بر پست‌های مدیریتی، آموزشی و البته تحصیل در خارج از کشور، با نمایش «خشم و هیاهو» بار دیگر به سراغ کارگردانی تئاتر رفته است. با این حال افرادی که رایانی‌مخصوص و عقبه‌اش را می‌شناسند، می‌دانند که او در تمام این سال‌ها خود را یکی از منادیان جدی تئاتر انقلاب می‌دانسته است. پس چرا کاری این چنین سخیف و ناهنجار با نام «خشم و هیاهو» از او می‌بینیم؟