به گزارش سینماپرس، فیلم سینمایی «دِرِساژ» در سی‌وششمین جشنواره جهانی فیلم فجر به نمایش در آمد که در ادامه نگاهی به آن داریم:

«درساژ» اولین ساخته پویا بادکوبه است که نخستین اکران خود را در  یکی از بخش‌های جنبی برلیناله ۲۰۱۸ (نسل ۱۴+) تجربه کرد. داستان فیلم حول نوجوانانی می‌چرخد که به دنبال تجربه‌ای متفاوت، از یک مغازه دزدی می‌کنند و پس از آن مشکلاتی برایشان پیش می‌آید که نه تنها رابطه دوستانه آن‌ها بلکه تمام زندگی‌شان را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

با آغاز چالش ماجرا، ماهیت منفعت‎طلبانه رابطه این نوجوانان و پوچی دوستی آن‎ها در جدال لفظی بر سر بازگشت به صحنه جرم هویدا می‎شود. گلسا که مجبور به برداشتن فیلم دزدی می‎شود، تحقیرهای دوستانش را با شروع یک بازی قایم‌باشک پاسخ می‎دهد. این بازی به تدریج باعث منزوی شدن گلسا و قرار گرفتن او در مقابل دوستان و والدینش می‎شود.

رفتار گلسا در ابتدا از سر لجبازی است اما در ادامه با نزدیک شدن به نوروز (کارگر مغازه) انگیزه‎ای برای احقاق حق وی پیدا می‎کند اما نوروز هم او را پس می‎زند. البته مقاومت او در مقابل منطق منفعت‌طلبانه والدین خود و دوستانش و محافظه‎کاری آن‎ها بیش از آن که حاوی معنا و مفهوم باشد، نوعی واکنش متقابل و اعتراضی کور است.

شکل اعتراض او برآمده از همان محیط روزمره اطراف خود و زندگی مدرن و ماشینی خانواده و اطرافیانش است. به همین دلیل است که گلسا مرتب به طبیعت پناه می‎برد و گویی الوند (اسب مورد علاقه‎اش) تنها موجودی است که باطن او را درک می‎کند.

داستان حول چند نوجوان می‌گذرد و فضای کلی فیلم باعث می‌شود قشر نوجوانان ارتباط بیشتری با آن برقرار کنند. همین مساله مسئولیت مضاعفی بر دوش فیلمساز قرار می‌دهد که در نمایش موقعیت‌ها دقت بیشتری را به خرج دهد.

فیلمساز سعی کرده روابط میان این دختران و پسران را فارغ از جنسیت آن‌ها و تنها محدود به تفریح و وقت‌گذرانی نشان دهد. مخاطب شاید در انتها به این نتیجه برسد که عدم نظارت صحیح پدر و مادرها بر رفتارهای خام و هیجانی نوجوانان عامل اصلی این وقایع بوده است اما فیلم در بازنمایی خطرات این رفتارها بسیار ضعیف عمل کرده است.

فیلمساز چشم خود را بر بسیاری از حوادث ناگوار بسته است که با قرار گرفتن نوجوانان در موقعیت‎هایی مشابه فیلم در دنیای واقعی رخ می‎دهد. حوادث و موقعیت‎هایی که گروه نوجوان فیلم در آن قرار می‎گیرند، پرمخاطره‎ و بعضاً دارای اثراتی غیرقابل جبران هستند که فیلم به راحتی و غیرواقعگرایانه از کنار آن‎ها عبور کرده است.

*محمد احمدخانلو