به گزارش سینماپرس متن کامل این یادداشت که به صورت اختصاصی در اختیار سینماپرس قرار گرفته به شرح ذیل است:

بعید است که در جهان چنین اتفاقی بیفتد. یعنی رویدادی فرهنگی (و در اینجا سینمایی) این همه مخالف داشته باشد ولی مسئولین به روی خود نیاورند. تقریبا عموم دست اندرکاران سینما، کارشناسان، متخصصان و منتقدان فیلم، مستقیم و غیر مستقیم با بخش جهانی جشنواره فجر مخالفت خود را پیش و پس از جدایی اعلام کرده و در حال مخالفت و اعتراض هستند. اشتباه نشود، غالبا (مانند نگارنده) با جشنواره مخالف نیستند بلکه با فاصله آن از بخش ملی و کیفیت برگزاری آن مشکل دارند و عجیب است که وقتی به جز مرتبطین و کارمندان و پروژه بگیران جشنواره، بقیه فعالان و صنوف سینمایی در برابر این اتفاق بودجه خوار کم خاصیت صف کشیده اند، ولی آقایان برای این حجم از افکار عمومی تره هم خرد نمی کنند. اگر این نوع لجاجت ناراضی تراشی نیست، پس چیست؟
حالا از این موارد که بحثی طولانی است بگذریم و در موقعیتی دیگر به بررسی آن بپردازیم، غرض از طرح این موضوع و در این زمان، مساله مهم تری است.
شاهدیم که آمریکا و رژیم صهیونیستی با اقدامات علنی خود مبادرت به کشتار مردم فلسطین کرده اند و همه وجدان های بیدار جهان مبهوت این وحشی گری، مبادرت به (حداقل) محکومیت این جنایت بارز و برجسته کرده و می کنند. آیا حق نیست که بپرسیم (و انتظار داشته باشیم) که مهمانان جشنواره جهانی، صدای خود را علیه این بی عدالتی آشکار بلند و به گوش ملت ها برسانند. آیا نباید از آقای میرکریمی (و بالاتر از آقای حیدریان) پرسید که سازمان جشنواره و مدعوین اش  چرا خاموشند و  حداقل در قالب یک بیانیه، ندایی از آنها شنیده نمی شود. اگر این جمعیت دراین زمینه همراه و همدل جبهه مقاومت نیستند، در کجا و چه زمینه ای برادریشان را ثابت خواهند کرد؟