معاونت سینمایی حوزه هنری اگر چه از سال ۱۳۷۹ هجری شمسی، دارای تشکیلات رسمی و ساختار سازمانی گردید و تحت عنوان رسمی سازمان توسعه سینمایی سوره و با اساسنامه ای جدید، حضور حوزه‌ هـنری سازمان تبلیغات اسلامی را در عرصه سینمای کشور تثبیت نمود؛ اما باید توجه داشت که شروع فعالیت سینمایی حوزه‌ هـنری در صنعت سینمای کشور و در عرصه های مختلف، اعم از تولید آثار سینمایی، پخش فیلم و بالاخص سینماداری، از همان زمان آغاز و ابتدای شکل گیری حوزه هنری موضوعیت داشت و این موضوع با تولید فیلم نخستین فیلم سینمایی این نهاد انقلابی با عنوان توجیه، به کارگردانی منوچهر حقانی پرست، در سال ۱۳۶۰ هجری شمسی، آغاز و بتدریج دامنه ی آن گسترش و توسعه یافت و بر میزان فعالیت های سینمایی حوزه هنری افزوده گردید.

سازمان سینمایی سوره یا همان سازمان سینمایی حوزه هنری که خود دست تنومدی در تولیدات سینمایی دارد، به عنوان بزرگترین سالن دار کشور شناخته می شود و این امر به برکت اضافه شدن سینما های بنیاد مستضعفین پدید آمده است.

حوزه هنری در تولید آثار خود همواره با انتقادات فراوان روبرو بوده است. گاهی هزینه ی بالا ی ساخت این آثار، گاه مضامین نامتناسب با ارزش ها و در مواردی سابقه ی هنرمندانی که حوزه با آنها پروژه را اجرا می کند، محل انتقاد قرار می گیرد. به هر صورت واحد سینمایی حوزه پرحاشیه ترین واحد آن به شمار می رود.

فیلم سینمایی زادبوم در سال ۱۳۸۷ هجری شسمی، با سرمایه گذاری حوزه هنری ساخته شده بود و بعد از ۹ سال بالاخره با حواشی بسیار اکران شد، فیلمی که حتی مورد تایید مسئولان وقت وزارت فرهنگ و ارشاد نیز نبود و ممیزی های زیادی داشت و به خوبی نشان داد که روابط عامل تعیین کننده در گزینش کارگردان فیلم  ها و تولید کنندگان آثار سینمایی این نهاد است.

فیلم سینمایی بیست و یک روز بعد را می توان آخرین دستاورد سینمایی حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی دانست که در پاییز سال ۱۳۹۵ هجری شسمی تولید گردید و به گونه ای تاسف برانگیز، عُمق و سطح هنری نهادهای مُدعی هنر انقلاب اسلامی را بر پرده ی نقره ای سینما به نمایش می گذارد؛ اثری مجعول که در ثلث پایانی خود، چنان فضای بی چارگی و فلاکت جامعه ی ایران را برای مخاطبان به تصویر می کشد که راهی جُز توقف قطار در حال حرکت جمهوری اسلامی را برای ایشان باقی نمی گذارد؛ قطاری که می توانست با کمی هوشمندی هنری و توانمندی ذهنی، به قطار مدرنیته و لیبرالیسم اقتصادی مبدل گردد و اکنون در بیست و یک روز بعد با حماقت هر چه تمام، نشان رسمی جمهوری اسلامی را حمل نموده و سعادت جامعه ی ایرانی را در توقف کلمه ی طیبه ی لا اله الا الله واگویه می نماید.

البته بیست و یک روز بعد به وضوح اثری دغدغه مند است و شاید از معدود فیلم هایی است که در دهه گذشته به سراغ قشر مظلوم و فراموش شده نوجوان رفته و تلاش های یک نوجوان جنوب شهری را برای تامین هزینه درمان مادرش و ساخت فیلمی کوتاه روایت می کند؛ اما قطعا این دغدغه مندی با شعور هنری لازم همراه نبوده و عدم شناخت و ضعف مبانی سیمبلیسم (Symbolism)، اسباب انحراف روایت اثر را فراهم ساخته است و در عین حال به علت نواقص و کاستی های گوناگون فنی، آن را در حد یک فیلم متوسط باقی می گذارد.

بیست و یک روز بعد شاید می توانست با کمی هوشمندی و دقت سازمان توسعه سینمایی سوره به اثری شاخص در سینمای اجتماعی انقلاب اسلامی مبدل گردد؛ اثری که با نجابت فراوان به سراغ جنوب شهر و فقر و نابسامانی های آن می رود و در عین حال جنوب شهری را تحقیر نمی کند و سختی های زندگی نوجوان داستان را با  تلاش و کوشش او قرین می نماید و اصرار وی برای تأمین هزینه های درمان مادرش را به نحوی آبرومندانه به تصویر می کشد و ...

پس اگر بیست و یک روز بعد از بستر های داروینیسم اجتماعی فاصله می گرفت و به سراغ فهم واقعی از جامعه ی اسلامی پیرامون خویش می رفت و تبلیغ واقعی آن در حوزه ی هنر را روش خود می ساخت؛ می توانست اثری ناب برای ترسیم مسیر فاجعه گونه ی اقتصادی کشور باشد که مبتنی بر روش ها و الگوهای توسعه غربی، سعی در هضم جامعه ی اسلامی ایران در هاضمه ی اقتصاد جهانی دارد و در این میان بسیاری از طبقات اجتماعی را در زیر چرخ قطار توسعه لِه و نابود می سازد.

بی تردید امروزه عرصه تئاتر حرفه ای، بالاخص در کلانشهر تهران به عنوان پایتخت ایران، هیچ مجال و فرصتی را از برای نیروهای متعهد قائل نبوده و نیست و از این جهت فضای عمومی تئاتر، تبدیل به چِرک ترین عرصه ی هنری در فضای حرفه ای کشور شده است و در این شرایط، نقش موثر و جایگاه بی رقیب مرکز هنرهای نمایشی حوزه هنری در این فقره نسبت به عرصه های هنری دیگر، به نحوی حیاتی تر بوده و عملکرد قوی تر و پردامنه تری را طلب می کند.

در طول این سال ها تعداد زیادی از پروژه های تحقیقاتی، علمی، تولیدی و ... در حوزه هنری انجام گردیده و بودجه های ریز و درشتی برای هر کدام وضع شده است، اما به راستی چه تعداد از این پروژه ها خروجی واقعی و مناسب داشته و باعث خلق اتفاق تازه یا حل کردن گره ای کور شده است؟ یا حتی چه تعداد از این پروژه ها بواسطه ی مدیران چند شغله  و یا اساسا بی ربط خود، به پایان راه رسیده است و نیمه تمام رها نشده است.

پُر واضح است که بعضی واحدها در حوزه هنری فعالیت بیشتر و توفیقات روزافزون تری دارند و برخی کمتر به پیش رفته اند و با ابن همه ناگفته نماند که آفت روشنفکرزدگی، به عنوان بیماری مزمنی که اغلب نهاد های فرهنگی از آن رنج می برند، در حوزه هنری کمتر وجود دارد.

در چند سال اخیر چیزی که بین فعالان سابق حوزه و افراد خارج حوزه مدام مطرح می شود، عدم خروجی مناسب و قابل اتکا در میان فعالیت های متعدد حوزه است، به نوعی که اکثر پروژه ها یا با کمبود بودجه مواجه و نیمه تمام رها می شوند و یا با کیفیت و کمیت بسیار پایین عرضه می شوند. به نوعی که در حوزه هنری همه کارمندان و بخش های مختلف وظایف خود را به شکلی سرسری انجام می دهند تا فقط حقوق پایان ماه را دریافت کنند. البته که فعالیت در شاخه های متنوع و متعدد شاید تمرکز لازم را از مدیران حوزه بگیرد و در صورتی که اثر گذاری لازم را ندارد باید تعدیل شوند تا در بخش های دیگر هنر که از قضا پرطرفدارتر است، سرمایه گذاری شود.

بودجه مالی حوزه‌ هـنری مستقیما از بیت المال تامین می شود و حوزه‌ هـنری همچنان بعد از قریب ۴ دهه فعالیت مداوم در درآمدزایی کلان با امکانات موجود ناکام است و اصلا برنامه ویژه اقتصادی به مانند کمپانی های بزرگ هنری و حتی فیلمسازی ندارد و همچنان محتاج بودجه سالیانه ای است که در مجلس تصویب می شود و این موضوع یکی دیگر از ضعف های سیستم مدیریتی حوزه هنری است که به خودی خود، به بخش های دیگر فرهنگی سازمان تبلیغات اسلامی آسیب رسانده است.

در عرصه ی مستند، مرکز مستند سوره، یکی از موفق ترین واحد ها به شمار می رود که آثار تولیدی آن به خصوص در زمینه ی تاریخ، امروزه از آثار طراز اول مستند به شمار می رود.

همکاری مشترک حوزه هنری با سایر زیرمجموعه های سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی، اتحادیه ی رادیو تلویزیون های اسلامی، وزارت خارجه و خانه های فرهنگ در کشورهای متعدد خارجی، همچنین واحد های بین المللی  حوزه علمیه قم و نیز سازمان های مردم نهاد ارتباطی با کشورهای منطقه، می تواند راهگشای مسائل اقتصادی و امکاناتی حوزه هنری باشد.

باید توجه داشت که همانا حوزه هنری با تمام انتقاداتی که بر عـملکردش وارد اسـت، هـنوز مهم‌ترین مجموعه فرهنگی و هنری انقلاب‌ اسلامی  است.

ارزش های سازمانی و پتانسیل های بسیاری در حوزه هنری وجود دارد که مهم ترین آن منابع ارزشمند انسانی است که در واحد های مختلف از آنها بهره گرفته می شود و حوزه را به پایگاه هنرمندان متعهد به انقلاب بدل کرده است، با این حال این روال مطابق مطالبات مقام معظم رهبری نیازمند توجه بیشتر است.