به گزارش سینماپرس، نشست بررسی مفاهیم نمادین و نشانه شناسی فیلم «ویلایی ها» با اجرای محمود گبرلو و حضور محمدتقی فهیم منتقد و سهیلا قوسی نویسنده و فعال رسانه ای در طبقه دوم سینما فلسطین برگزار شد.

 سهیلا قوسی در ابتدای این نشست که بعد از نمایش فیلم «ویلایی ها» در طبقه دوم سینما فلسطین برگزار شد، درباره «ویلایی ها» گفت: این چهارمین بار بود که فیلم را دیدم و اگر می خواستم فیلم را با کنش ها و واکنش های شخصیت ها در یک کلمه تعریف کنم به مفهوم انتظار اشاره می کردم.

قوسی ادامه داد: در این فیلم پی رنگ اصلی نداریم و تنها مجموعه ای از خرده روایت ها داریم و زنان در فیلم می توانند به عنوان قهرمان فیلم تا انتها در راستای تحقق مفهوم انتظار حرکت کنند.

این نویسنده و فعال رسانه ای با اشاره به خرده روایت های فیلم عنوان کرد: تعداد خرده روایت و داستانک ها می تواند بیشتر باشد. ما در فیلم یک ماشین هایس داریم که تمام آمال و آرزوی زنان منتظر در فیلم است. زنان شادی ها و غم های خود را دارند و این ماشین نهایت آرزوی آنهاست که کاش نام همسرانشان در نامه ماشین هایس نباشد.

در ادامه محمد تقی فهیم با بیان اینکه «ویلایی ها» شاخص ارزشگذاری بالایی دارد، گفت: فرم این فیلم مشکل دارد و اساسا این فیلم، فیلم فرم و ساختار نیست بلکه بیشتر محتوا محور است.او در بیان جزئیات اجرای کم غلطی با یک تعلیق خوب دارد.

او در خصوص میزان تأثیرگذاری فیلم نیز افزود: فیلم «ویلایی ها» هم می تواند مخاطب خود را به علت اجرای درست به گریه بیندازد و هم می تواند او را به هیجان بیاورد. موتیف هایس در سراسر فیلم تعلیق آفرین است. مشکل فیلم بیشتر بر اساس فیلمنامه، میانه، عطف و اختتامیه است که ما از آن می گذریم و به جایی می رسیم که فیلم بر اساس آن استوار است.

این منتقد با بیان اینکه «ویلایی ها» فیلم قله و شهادت است، ادامه داد: دامنه این قله ایثار است و نوعی زیبایی شناسی برای ما خلق می کند. زنان دامنه این قله هستند که مردان را پشتیبانی می کنند. ما صعود کننده به قله را در این فیلم کمتر می بینیم، اما حرکت به سوی قله را می بینیم. زنان در فیلم دچار تردیدند که مبادا شوهرشان به این قله برسد.

فهیم با اشاره به محتوای فیلم افزود: شخصیت سیما می آید تا همه چیز را بر هم بریزد، اما همین آدم طی فیلم از نقطه الف به ب حرکت می کند و به انسانی عزیز تبدیل می شود. در سینمای زنانه ایران از «روبان قرمز»، «شیار ۱۴۳» و «هیوا» کمتر فیلمی دیدیم که شمایل و حیای زن مسلمان ایرانی را به خوبی برای ما ترسیم می کند.

او ادامه داد: «ویلایی ها» تاریخ حضور زنان ما را در دامنه ایثار و شهادت نشان می دهد و امروز جای چنین فیلم هایی را در جریان سینمای گیشه ای ایران خالی می بینیم.

قوسی با تأیید اینکه زنان «ویلایی ها» همان مادران در هشت سال دفاع مقدس هستند، گفت: مشخص است که منیر قیدی شرایط اجتماع امروز را در ساخت فیلم در نظر گرفته و فیلم چندلایه است. ما باید زنانی را با درجات مختلفی از تدین و تقوا می بینیم که عمیقا دوست نداشتند همسرشان شهید شده باشد. اعتدال باعث ارتباط درست مخاطب با «ویلایی ها» شده است. سیما آدمی متفاوت با زن های آنجاست و هنردوست و آرتیست است و وقتی در آن فضا قرار می گیرد، جذب معنویت ملموس می شود.

در ادامه فهیم با اشاره به اینکه «ویلایی ها» تاریخ نگار نیست، عنوان کرد: اساسا فیلمساز تاریخ نگار نیست، مگر اینکه قرار باشد فیلمی تاریخی ساخته شود که باز هم قرار نیست سینمای داستانی دقیقا بازتاب واقعیت باشد. سینمای داستانی بر مبنای تخیل است و فیلمساز تنها باید باورپذیر فیلم بسازد.

او با اشاره به اینکه سینمای خرده پی رنگ نمی تواند با مخاطبان ارتباط برقرار کند، گفت: این نوع سینما بیشتر متعلق به روشنفکران است، چون مردم علاقه به داستان دارند؛ یعنی باید پی رنگ اصلی داشته باشد و «ویلایی ها» این طور نیست. فیلم با سینمای داستان گو شروع می شود، اما بعدها به نماد و سمبل می رسیم.

پانزدهمین جشنواره فیلم مقاومت به دبیری محمد خزایی از پنجم تا نهم آذر در سینما فلسطین برگزار می شود