کارگردان فیلم سینمایی «جهنم سبز» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: هیچ عدالتی در سینمای ایران وجود ندارد؛ بنده معتقدم برای حل این ماجرا باید به گذشته رجوع کرد، باید به سر منشاء این اتفاقات مراجعه کرد. ما باید بدانیم که فرصت اکران یک امکان آزاد برای اهالی سینما نیست و در واقع یک اهرم قدرت برای کنترل سینما است.

وی ادامه داد: بحران زمانی به اوج می رسد که ما به عنوان مدیر و مسئول سینما اندیشه راهبردی نداشته باشیم. همه مدیران سینمای ما که شهید آوینی نیستند تا تفکر و اندیشه داشته باشند، هیچ یک از آن ها تفکری ندارند و همه مصرف کننده تفکرات موجود هستند و ابتکارعمل در سیستم مدیریتی آن ها دیده نمی شود.

براری با تأکید بر اینکخ مدیران سینما که مدیریت را بر عهده گرفتند قادر نیستند تولید فکر کرده و به رشد فکری جامعه کمک کنند تصریح کرد: تنها یک راه برای این قبیل مدیران باقی می ماند، آنکه بیاید و مثل کودتای ۲۸ مرداد سال ۱۳۳۲ که فواحش و لات ها به نفع شاه به میدان آمدند، لمپن ها را به دور خود جمع کنند و از لمپن ها و سخیف سازان و مبتذل سازان حمایت کنند تا بتوانند بقای خود را حفظ کنند.

این سینماگر با بیان اینکه مدیران همیشه در پی پیدا کردن سریع ترین راه و روش ممکن برای جذب حامی هستند اظهار داشت: دم دستی ترین قشر ممکن همین لمپن هایی هستند که امروزه مورد وثوق مدیران سینمایی اند؛ باعث شرمساری است که متفکران، صاحب نظران، کارشناسان و اندیشمندان در این میان هیچ جایی ندارند و اصولاً همه چیز تنها در اختیار لمپن ها قرار دارد.

کارگردان فیلم سینمایی «شهر در دست بچه ها» خاطرنشان کرد: مدیران سینمایی هیچ دغدغه و اهتمامی برای رفع مشکلات و نواقص سینما ندارند، آن ها اصلاً به این مسائل توجهی نمی کنند. این مدیران حتی نتوانسته اند مشکلات ابتدایی اهالی سینما مانند بیمه و بیمه تکمیلی را برطرف کنند؛ کافی بود از سرمایه های کثیفی که در سال های اخیر با علم کامل و چشم باز وارد سینما شده و از جلوی دست مدیران عبور کرده بخشی را برای اعتباربخشی بیمه هنرمندان کنار می گذاشتند، اما از این هم دریغ کردند.

وی متذکر شد: ما برای حل مشکلات مان راهی نداریم جز اینکه وضع را تغییر دهیم؛ سینماگران اندیشمند و صاحب نظر و دغدغه مند باید به میدان بیایند و وضع موجود را به نفع خود به پایان برسانند.

براری در پایان این گفتگو با تأکید بر اینکه من فیلمی را دارم که سال ها قبل ساخته شده و پروانه نمایش گرفته اما هنوز در ایران امکان اکران پیدا نکرده اظهار داشت: این در حالی است که این فیلم در بیش از ۲۰ فستیوال بین المللی شرکت داشته و مورد تحسین جشنواره های جهانی قرار گرفته؛ سوأل بنده این است که چه کسی و به چه دلیلی امکان اکران به فیلم بنده و امثال بنده نمی دهد؟ دلیل این اتفاقات چیست؟