قطعا توصیه ی کمال تبریزی به فیلم سازان با این مضمون که"اگر فیلمی ساختند که تصور می‌کنند برای گرفتن پروانه نمایش دچار مشکل می‌شوند بهتر است که قید حضور در جشنواره فیلم فجر را بزنند و فیلم‌شان را مستقیم اکران و جشنواره را فراموش کنند"، شاهدی بر این مدعی بوده و مدلی است که در طی سال های اخیر، به کرات توسط امثال جناب تبریزی برای اکران بدون دغدغه برخی آثار معلوم الحال سینمایی از آن استفاده شده و در این راستا عدم حضور و انصراف فیلم های مبتذل و سخیفی همچون رحمان ۱۴۰۰ به کارگردانی منوچهر هادی در جشنواره سی و هفتم فیلم فجر و پس از آن حضور در موعد اکران نوروزی سال ۱۳۹۸ را می توان به عنوان مثالی عینی از شیوه تحقق این رویکرد قلمداد نمود.

باید توجه داشت که دستاوردهای سینمایی و تولیدات صنعت سینمای کشور در طی یکسال گذشته را نمی توان به سادگی پوشاند و با تدابیری ویژه، همچون آمار نرخ تورم و ... خروجی عملکرد فرهنگی و سینمایی را به سهولت از سایت های رسمی حذف نمود! از این جهت تدبیر بنفش در این موضوع چنین است که مجموع این تولیدات در ظرفی مشخص و معین در دسترس عموم جامعه قرار نگیرد و از این جهت جشنواره فیلم فجر با انتخاب گزینشی آثار، فضایی تخیلی را ترسیم و این فضا را به عنوان وضع فرهنگی و سینمایی کشور به جامعه گزارش نماید و در این میان جالب آن است که حتی برخی از مدیران دغدغه مند فرهنگی نیز بر این موضوع توجه نداشته و یا نمی خواهند بدانند که در پس این عملکرد محافظه کارانه چه موضوعاتی پنهان است و این سایه ی سنگین محافظه کاری چه بر سر فرهنگ و سبک زندگی ایرانی می آورد و چگونه فضای ولنگاری حال حاضر در کشور را تشدید می سازد! و این در حالی است که با در نظر گرفتن تعداد قابل توجه از موارد انصراف تولید کنندگان آثار سینمایی در طی سال های گذشته؛ احتمال فراگیرشدن این روند مارموزانه در سینمای ایران دور از ذهن نخواهد بود. اتفاقی که در صورت عدم چاره جویی و سیاستگذاری مناسب، به کم  فروغ شدن هرچه بیشتر جشنواره فیلم فجر منتج خواهد شد.

آثاری همچون فیلم سینمایی سرکوب را می توان از جمله آثار سخیفی قلمداد نمود که با تدبیر متولیان سینمایی کشور، توانست از دیده شدن در موعدهای جشنواره  فیلم فجر چه در شرایط ملی و چه در شرایط بین الملل رهایی یافته و بدون هر گونه ممناعت منتقدانه ای، به موقعیت اکران عمومی دست پیدا نمایند. اثری که در چهل سالگی انقلاب اسلامی، به وضوح و با شفافیت حداکثری کلیت نظام جمهوری اسلامی را حتی فرای زبان استعاره و سمبولیک و ... مورد مواخذه و محاکمه قرار داده و در سخیف ترین شکل ممکن تا به امروز به تصویر کشیده و در اذهان مخاطب خود محکوم به فنا و نابودی می سازد.

همین نوع سیاست گذاری غلط، امروزه به نوعی هم زیستی مسالمت آمیز (Commensalism) میان طیف مدیران و برخی تولیدکنندگان معلوم الحال در عرصه سینمایی مبدل گردیده و بازی بُرد بُردی را رقم زده که هر دو طرف از مزایای آن بهره مند شده و تنها زیان کننده جامعه و مخاطب مسلمان ایرانی است! برون ریز این هم زیستی مسالمت آمیز طی سال های اخیر و در تنظیم رویکرد جشنواره فیلم فجر به نحوی است که مدیران سینمایی کلاه خود را بالاتر می گذارند و به ویترینی که خود طراح و چینش کننده ی آن بوده اند می بالند و با این ترفند حداقل تا یک سال دیگر حفظ جایگاه و میز خود را تضمین می کنند، و از طرف دیگر تهیه کنندگان و فیلم سازان نیز که همیشه ترس از اکران و نگاه تیزبین منتقدان و دغدغه مندان سینمایی کشور را سدی در مقابل اکران موفق آثار خود می بینند، بدون دردسر آثار خود را به نمایش درآورده و فضای سینمایی و فرهنگی کشور را متاثر از آثار خود می نمایند.

البته قلت آثار ارزشی و عدم تحمل مخاطب برای حضور آثار بی رنگ و بو موجب شده تا هرساله تعدادی اثر از جنس حمال طلا به کارگردانی نیز در مجموع آثار راه یافته به جشنواره گنجانده شود. که این قسم آثار نیز با تدبیر ویژه در تقسیم غنائم جشنواره کاملا محو شده و در نوع مدیریت افکار عمومی به نحوی مات شده و با سکوت همراه می شوند که به ارزیابی از شرایط واقعی و ترسیم دلخواسته مدبران بنفش از شرایط فرهنگی و سینمایی کشور آسیبی نرساند.