این جامعه شناس در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: بیگانگی با فرهنگ ملی از کودکستان آغاز می شود. پرداخت به آداب و رسوم و سنن امری ضروری است و باید همه چیز از کودکی شروع شود اما از آنجا که مدیران فرهنگی و مدیران آموزشی و تربیتی همه چیز را به حال خود رها کردند ما شاهد نوعی ولنگاری در حوزه فرهنگ کشور شده ایم.

قرایی مقدم سپس با بیان اینکه بسیار اسفبار است که برخی از کودکان امروزی نوروز باستانی را نمی شناسند اما به ولنتاین و کریسمس و هالووین و امثال این ها توجه می کنند تصریح کرد: اگر این اتفاق فاجعه فرهنگی نیست ما به چه کاری می توانیم عنوان فاجعه فرهنگی بدهیم؟ فرهنگ یک ملت، فرهنگ یک جامعه و کشور بزرگترین رکن هر کشوری است اما بخش اعظم و تأثیرگذار سیاست گذاری و مدیریتی در کشور ما با غفلت جدی نسبت به مقوله فرهنگ برخورد می کنند.

وی ادامه داد: وقتی نه در آموزش و پروش و نه در رسانه ملی به طور کلی با فرهنگ و سنن ملی ارتباطی ندارند چطور می توانیم توقع داشته باشیم که نسل جوان تر در پی آداب و رسوم و سنن ایرانی-اسلامی برود؟ وقتی دانش آموزان ما از نیاکان خود هیچ نمی دانند؛ وقتی قهرمانان ملی به آن ها شناسانده نشده اند، وقتی سینمای ایران تهی از قهرمان شده، یک کودک یا نوجوان چطور باید فرهنگ کشور خود را بشناسد؟

این استاد دانشگاه متذکر شد: بنده بارها تأکید کرده ام تمامی ارکان فرهنگ و هنر ملی و دینی از بین رفته و تولیدات سینما، تلویزیون و موسیقی جلوی فرهنگ منحط غرب کرنش کرده اند و برای همین است که موسیقی ملی جای چندانی در کشور ما ندارد، مفاخر و مشاهیر جایی ندارند، فاجعه است که جوان امروز تتلو را نماد موسیقی ایرانی می داند و بزرگان این حوزه را نمی شناسد.

وی تصریح کرد: آموزش و پرورش ما بیمار است؛ مدیران فرهنگی ما فقط شعار می دهند و حرف می زنند اما ذره ای عمل گرایی ندارند و همین عملکردشان باعث شده فرهنگ روز به روز بیشتر به سمت نابودی برود و این در حالی است که تاریخ ثابت کرده فرهنگ به وسیله حکومت ها دوام می آورد و ما نباید این را فراموش کنیم.

قرایی مقدم تأکید کرد: مدیران بدانند حرف زدن با عمل گرایی تفاوت دارد. اگر واقعا دغدغه رشد و ترویج فرهنگ ایرانی-اسلامی را دارند، اگر واقعا دغدغه دارند دستور دهند و اجرا کنند؛ همه امکانات که در دست آن ها است، منتظر چه نشسته اند؟

وی در پایان این گفتگو افزود: فرهنگ یعنی حرکت به سوی بالارفتن و تعالی؛ آیا آنچه شاهدیم تعالی است یا اضمحلال هویت دینی و ملی؟ ما دچار فروریختگی فرهنگی شدیم. این همه معضلات اجتماعی نشان از این اتفاق دارد و اگر فقط کمی دیرتر بجنبیم دیگر فرصتی برای احیای فرهنگ نیمه جان ایرانی-اسلامی نخواهد بود.