کارگردان مستندهای «عشق شمعدانی ها» و «هجده قدم دورتر» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: «سال های سرخ» روایت سال های ابتدایی دهه ۶۰ است. ما با دیدگاه خود به برداشتی از فضای پر التهاب آن سال ها که عملیات های تروریستی و بمب گذاری در کشور صورت می گرفت و جنگ تحمیلی تازه آغاز شده بود رسیدیم که ماحصل آن را مخاطبان می بینند.

وی با بیان اینکه تولید این مستند سفارش هیچ ارگان و نهادی نبود اظهار داشت: بنده روی تاریخ تهران مشغول به کار بودم و زمانی که به سال های ابتدایی دهه ۶۰ رسیدم متوجه شدم که در شهر تهران ۵ بمب گذاری مهیب شده است که هدف هیچ یک از این بمب گذاری ها مسئولان کشور نبودند. در واقع هدف اصلی تروریست ها از این بمب گذاری ها این بوده که مردم عادی و غیرنظامی را هدف قرار دهند. از آنجا که در خصوص این بمب گذاری ها بسیار کم صحبت شده بود من شروع به تحقیق و بررسی بسیار در خصوص این اتفاق کردم و به جزئیات جالبی دست پیدا کردم و سپس ایده ام را به شبکه مستند ارائه کردم و این ایده مورد توجه مسئولان آن شبکه قرار گرفت و ما مشغول به کار شدیم.

محمدی ادامه داد: در «سال های سرخ» یک راوی جستجوگر روایت مستند را پیش می برد. این راوی در میان تاریخ جستجو می کند، با شاهدان عینی مصاحبه می کند با عکاسان و خبرنگاران که از این اتفاقات عکس و گزارش تهیه کردند و همچنین مسئولان آن دوره حرف می زند و در اسناد جستجو می کند تا روایتی کم نقص را به مخاطبان ارائه دهد؛ قاعدتا بخشی از این مستند آرشیوی است و ما از عکس های آن اتفاقات استفاده کرده‌ایم.

این کارگردان با تأکید بر اینکه مستندسازان باید سراغ تولید آثاری در خصوص برخی اتفاقات فراموش شده تاریخی بروند خاطرنشان کرد: در مورد تاریخ هرچه صحبت شود باز هم کم است! هر بار جا دارد که با زاویه دید جدید به هر موضوعی نگاه شود. اتفاقات تاریخی این قابلیت را دارند که از زوایای مختلف بررسی شوند. می‌شود با بررسی دقیق و زیر ذره بین بردن یک اتفاق و شنیدن روایت از آدم های مختلف درس های بزرگی را گرفت. ضرورت دارد که درباره این اتفاقات که فراموش شده و کمتر اطلاعی از آن ها در دسترس است آثار متعدد تولید شود.

وی در پاسخ به این پرسش که به عقیده شما مهمترین معضل و دغدغه امروز مستندسازان چیست؟ متذکر شد: تأمین بودجه و اکران آثار مستند مهمترین معضل امروز مستندسازان است! بحث نمایش آثار مستند واقعا یک معضل بزرگ است. ساخت و نمایش مستند در فضای بسته ای اتفاق می افتد و کارها برای نمایش یا باید سراغ تلویزیون بروند و یا با سختی سراغ پلتفرم ها بروند که آن هم معلوم نیست به چه کاری اجازه پخش بدهند. اگر بستری باشد که آثار مستندسازان راحت تر به نمایش درآید و در دسترس عموم باشد مستندسازان با طیب خاطر بیشتری مبادرت به تولید اثر می کنند چرا که می دانند حداقل ماحصل زحمات شان توسط مردم دیده می شود.