مشاور رئیس جمهور در امور هنری دولت های نهم و دهم در گفتگو با خبرنگار سینماپرس یادآور شد: حوزه هنری زمانی که شکل گرفت محل تلاقی دو جریان بود. یک جریان هنرمندانی بودند که با علاقه به انقلاب اسلامی و اینکه احساس می کردند تکلیفی بر دوش شان است و باید این انقلاب بزرگ را در قالب آثار مختلف هنری به تصویر بکشند بودند و یکی از این جریانات متأثر از تفکرات و مبارزات چریکی رژیم ستم شاهی بود! این دو جریان با شکل تحمیلی کنار هم جمع شدند و حوزه هنری شکل گرفت.

کارگردان فیلم های سینمایی «توفان شن» و «بر بال فرشتگان» افزود: جریانی که حوزه اندیشه هنر انقلاب اسلامی را شکل داد متأثر از اندیشه هایی بود که بیشتر می شود آن را به جریان چپ مذهبی تعبیرش کرد. این جریان ریشه در باورها و رفتارهایی داشت که به نوعی در سازمان مجاهدین خلق و چریک های فدایی وجود داشت. اما جریان دیگر دانشجویان متأثر از اندیشه های حضرت امام (ره) بودند. این دو جریان با دستور اداری کنار هم قرار گرفتند و آنچه امروزه به اسم حوزه هنری می شناسیم شکل گرفت.

عضو هیأت امنای هیأت اسلامی هنرمندان خاطرنشان کرد: متأسفانه جریان چپ مذهبی توانست استیلا پیدا کند بر کل حرکت حوزه هنری و نیروهای مخلصی که صادقانه در این عرصه بودند را آلوده خودش کرد. اوج این اتفاق حرکاتی است که از سوی محسن مخملباف و امثال او شاهد بودیم که می خواست کل حوزه هنری را برای خود کند.

این مدیر و کارشناس فرهنگی تأکید کرد: همه امید داشتیم که هنر انقلاب اسلامی توسط حوزه هنری شکل بگیرد؛ اما منهای هویتی که بین این دو جریان می شناسیم خود افراد به صورت انفرادی ویژگی هایی داشتند و به دلیل روحیه انقلابی و انگیزه های جهادی که بین بچه ها بود خودشان در این زمینه نقش آفرینی می کردند که شاخص ترین آن ها مرحوم فرج الله سلحشور بود که مسیر خود را پیدا کرد. همچنین از شعرا نیز مرحوم سلمان هراتی و بعدها دیگران به صورت فردی جلو رفتند که این روند در حوزه های دیگر هم اتفاق افتاد.

کارگردان سریال های تلویزیونی «انقلاب دوم» و «آفتاب و زمین» متذکر شد: در دوره رهبری حضرت آقا با عنایات و توصیه های مستقیم ایشان اتفاقات ویژه ای افتاد. جریان حمایت از ادبیات مقاومت با نفس گرم حضرت آقا شکل گرفت. وقتی شهید آوینی در حوزه هنری مستقر شد اتفاقات مثبتی در آن دوره رخ داد. آوینی پایه گذار حرکتی شد که بازگشت به جبهه ها بود و ما توانستیم آثار مجاهدت و شهادت طلبی را در جبهه ها بازنمایی کنیم که البته شهید آوینی در این راه جان خود را فدا کرد و به شهادت رسید.

شمقدری سپس با بیان اینکه حوزه هنری در طی سال های مختلف حوادث متعددی را از سر گذرانده و طوفان های متعددی داشته اظهار داشت: نقش مدیریت ها در این سال ها بسیار تعیین کننده بود. مثلاً فردی مثل زم دنبال مسائل خاص خود بود و هیچ کس نمی توانست امید داشته باشد که هنر انقلاب اسلامی در دوران وی شکل بگیرد. در دوره های بعد هم مدیرانی آمدند که پشتوانه جدی و تجربه لازم را نداشتند و این آسیب همچنان هم هست.

وی ادامه داد: شاید در دوره کوتاهی مدیرانی بودند که ریشه در دغدغه های فرهنگی داشتند اما نگاه جهانشمول نداشتند و برنامه ریزی نداشتند و بعضاً به دنبال بازی های سیاسی بودند. علیرغم اینکه پیش بینی می شد حوزه هنری مأمنی برای هنرمندان باشد این بستر به شکل آرام و منطقی پدیدار نشد جز اینکه افراد به تنهایی تلاش هایی کردند.

این سینماگر با طرح این پرسش که چرا دانشجوی دانش آموخته در دانشگاه سوره باید نگاه و رفتاری داشته باشد که تصور کنیم توسط «اینتلیجنت سرویس» آموزش دیده است؟ تصریح کرد: چرا این افراد بعضاً ضدیت آشکار با انقلاب دارند؟

شمقدری با بیان اینکه مدیران صرفاً تماشاچی بودند و فکر این بودند که بر رزومه کار خود بیفزایند شاید در آینده جایگاه بالاتری داشته باشند گفت: در دوره هایی بخش سینمایی حوزه هنری کلاً در اختیار جریانی قرار گرفت که اندیشه های انحرافی در آن موج می زد؛ یا صرفاً دنبال گیشه بودند و یا اینکه افرادی بودند که نگاه دینی و مکتبی نداشتند و صرفاً سعی می کردند با رنگ و لعاب مذهبی ادای سینمای دینی و انقلابی را درآوردند. افرادی که بعدها خانه سینما را دچار انحراف کردند و آنجا را در اختیار تفکرات غرب زده گذاشتند و تأثیرات منفی در سیاست کشور داشتند و با حرکت انقلاب اسلامی همراه نبودند سردمدار تولیداتی در حوزه هنری شدند و این از جمله آسیب هایی است که در حوزه هنری رخ داده است.

شمقدری در خاتمه این گفتگو تأکید کرد: این ضعف ها به نگاه مدیریتی باز می گردد. یک مدیر فرهنگی وقتی تسلط و مهارت و تجربه نداشته باشد گرفتار فضاسازی و شانتاژهایی می شود که در فضای رسانه ای شکل می گیرد. سلبریتی پروری که به عنوان یک آفت مطرح می شود در نگاه آن مدیران هم وجود دارد. می خواهند سراغ فلان هنرمند بروند تا در دایره تشویق و توجه باشند. از این رو می توان بر این امر صحه گذاشت که آنچه در حوزه هنری قربانی شد «هنرانقلاب» بود!