جبار آذین، منتقد و مدرس سینما درگفت وگو با خبرنگار سینماپرس در مورد ارزیابی خود از جشنواره سی و دوم فیلم فجر، اظهار داشت: قبل از هر چیز باید به یاد داشت که جشنواره فیلم فجر، جشنواره ای دولتی و رسمی است. از همین رو گزینش مسئولان و فیلم های آن هیچ گاه دور از نگاه و سیاست های دولتی نبوده است.  جشنواره سی و دوم فیلم فجر هم از این قضیه بری نبوده البته با یک جابجایی به اضافه مقداری سهل انگاری، احمال و کم لطفی .

این منتقد و روزنامه نگار در ادامه افزود: اگر در دورهای پیشین ، رفاقت و سیاست در انتخاب ها نقش پررنگی داشت، در سی و دومین جشنواره فیلم فجر مصلحت به جای آن نشسته بود، به گونه ای که هیات های داوران در لحظات بحرانی تصمیم گیری و اعلام آرای خود میان انتخاب شخصی و گزینش مصلحتی به ناچار تصمیم گزینش مصلحتی شده اند. این دشواری تصمیم از یک سو به خاطر تعدد فیلم ها، حضور قابل توجه فیلمسازان از نسل های مختلف و از دیگر سو اعمال نظرهای بیرونی برای حذف فیلم های مرسوم به سیاه نما و آثار به اصطلاح معترض سیاسی و همچنین بعضی کدورت های گذشته و تنگ نظری بود.

این مدرس دانشگاه در ادامه افزود: اینکه این نوع فیلم ها اصولاً چرا در جشنواره حضور داشتند تا به آن شکل در اختتامیه نادیده گرفته شده یا حذف شوند، بزرگترین نقص جشنواره و کار داوران بود. در همین راستا نادیده گرفتن فیلم هایی نظیر «چ» ساخته ابراهیم حاتمی کیا اقدامی بود که توجیه منطقی و هنری و فرهنگی نداشت. به ویژه ابراهیم حاتمی کیا که به خاطر دفاع از فیلم ارزشمند «شیار 143» ساخته نرگس آبیار خود و فیلمش تحریم شد.

آذین در ادامه تصریح کرد:  جدا از کم و کیف اجرا و انتخاب جشنواره که متاسفانه امسال هم مسئله دار بود. جشنواره امسال به لحاظ محتوا میان امید و نا امیدی نوسان داشت . اکثر فیلم های این دوره با ادعای نقد مشکلات و مسائل اجتماعی به دلیل یکسونگری فیلمسازان تنها تصویرگر تلخی ها و بدبختی ها بودند.

وی در ادامه افزود: قدیمی های سینما دچار توقف شده و فیلم های مسعود کیمیایی و داریوش مهرجویی کلیشه شده نگاه ایستا و محدود به سازندگانشان بودند و بعد فیلمسازان نسل انقلاب نظیر ابراهیم  حاتمی کیا، کمال تبریزی، مسعود ده نمکی و محمد مهدی عسگرپور و ... با آثارشان نشان دادند که همچنان اهل تحرک در سینما هستند. جوانان فیلمساز هم با فیلم هایشان تهور و جسارت خود را به نمایش گذاشتند. تهور در فیلمسازی و توجه به مسائل اجتماعی ، تهوری که گر چه چندان خوب در فیلم هایشان بازتاب نداشت و به صورت اعتراض، انتقاد اجتماعی، سطحی و در قالب نمایشگری تلخی ها خود را نشان داد ولی همین اندازه هم از سوی برخی مسئولان جشنواره تحمل نشد و به شکل غیر اصولی با آن برخورد شد.

این منتقد و روزنامه نگار در پایان این گفت وگو خاطرنشان کرد: در هر حال جشنواره سی و دوم فیلم فجر هم برگزار شد و با تمام افت و خیزها، بساطش را جمع کرد و رفت تا دوره بعد و مسائل و حواشی هایی که گویا بی پایان است. حواشی هایی که اغلب خود متولیان جشنواره با عملکرهای متناقض و غیر حرفه ای و افراط گرایی برخی سینماگران مسبب اصلی آن بودند. جشنواره تمام شد ولی بازار بحث و جدل همچنان داغ است. بسان جشنواره های پیشین و کلیت سینما که به خاطر انواع چالش های مدیریتی و مناسبتی تداوم دارد. امید که کشمکش ها روزی به راستی با تدبیر به امید و روشنی ختم شود و تداوم کارهای و سهل انگاری ها و افراط و تفریط ها مسئله ساز نشود و تن سینمای بیمار ایران پیش از این نلرزاند. سینمای ایران به  حمایت، امید و فردای نیکو نیاز دارد ولی راه آن از سنگلخهای سیاست، مصلحت، سفارش، تحمیل و رفیق بازی نمی گذرد. گذرگاه عبور سینما برای رسیدن به جایگاه مطلوب و معقول، تعامل، همدلی، واقع نگری، سلامت، هدایت و احترام به توانایی های فرهنگ و باورهای مردم سینماگران و اهالی فرهنگ و هنر است.