ناغافل می آید و به جان آدم می افتد. یکباره کسی را که میشناسی نحیف و لاغر تر از گذشته بر تخت بیمارستان و در حال دست و پنجه نرم کردن با آن مشاهده می کنی. این فرد اگر مشهور باشد و نام و آوازه ای هم داشته باشد بیشتر دلت می سوزد که این سرطان چه پدیده ی شومی است که این چنین می تواند جسمی را از پای در بیاورد.
حبیب اله کاسه ساز که این روزها بر تخت بیمارستان در حال مبارزه با سرطان است تهیه کننده ی پیشکسوت و خوش نام سینماست. کسی که سال های سال در حوزه های مختلف در سینمای ایران فعالیت کرده و در بین سینماگران با طیف فکری مختلف از اعتبار برخوردار است.
قدیمی های سینما و رسانه به خوبی او را میشناسند اما برای ما جوان تر ها نام او با فیلم اخراجی ها گره خورده است. اثری پیشرو در سینمای دفاع مقدس که بدون شک می توان این گونه ی سینمایی را به قبل و بعد از آن تقسیم کرد. چرا که فیلم های دفاع مقدسی بعد از اخراجی ها به یکباره تلاشی برای تکرار ایده ی نابی بودند که ده نمکی در مقام کارگردان و حبیب کاسه ساز به عنوان تهیه کننده پای آن را به سینمای ایران کشاندند.
امروز شاید گفتن بعضی حرف ها و اشاره به برخی از قصه های سینمای دفاع مقدس دیگر عادی شده باشد و به راحتی می توان در تمام آثار نمایشی این حوزه رد پای «داش مشتی ها» و «لوتی هایی» که زمانی بد نام محل بودند بعد افتخار محل شدند را تماشا کرد اما نمی توان انکار کرد که اولین تهیه کننده ای که این جرأت را داشت که آبرویش را به باز کردن این صندوق چه ی اسرار و بخش ناگفته ی دفاع مقدس گره بزند کسی نبود جز حبیب اله کاسه ساز.
کاسه ساز سال های آبروی ذخیره کرده ی خود در سینما را پای سوژه ی ناب ده نمکی گذاشت و ثمره ی این اعتماد تبدیل به فیلم خوب و پر مخاطب اخراجی ها شد. فیلمی که یکباره سالن های سینمای ایران را رونق بخشید و باعث آشتی مجدد مردم به معنای واقعی کلمه با سینما شد.
اکنون این تهیه کننده ی سینما بر تخت بیمارستان و در حال درمان بیماری مشهور و بد نامی است که پیش از این خوبانی را در عرصه هنر از ما گرفت. شاید ما به قدر همین چند خط بتوانیم در حال خوب این عزیز سهیم باشیم اما بدون شک دعای خالصانه ی مردم و به خصوص کسانی است که با اخراجی ها حال خوبی پیدا کردند.
* رجانیوز
ارسال نظر