نخستین حضور براندو بر پرده سینما بازی در فیلم «مردان» ساخته فرد زینه مان در سال ۱۹۸۵ بود. او برای آماده کردن نقشش در این فیلم بیش از یک ماه خود را در بیمارستان بستری کرد. کاری که از دید بسیاری از بازیگران مجرب آن دوران مانند لارنس الیویه یا کلارک گیبل حماقت محض محسوب می‌شد.

او یکی از تاثیرگذارترین بازیگران تاریخ سینما است. از فیلم‌ های مشهوری که وی در آنها ایفای نقش کرده‌است می‌توان به «اتوبوسی به نام هوس» در نقش استنلی کووالسکی، «در بارانداز» در نقش تری مالوی هر دو به کارگردانی الیا کازان و «پدرخوانده» در نقش دون ویتو کورلئونه اشاره کرد. بسیاری بهترین نقش او را پدر خوانده می‌دانند. این بازیگر آمریکایی در بین بسیاری از علاقمندان به سینما و منتقدان به عنوان بهترین بازیگر تاریخ سینما شناخته می‌شود.

وی در نقش‌های متفاوتی بازی کرده است؛ از شکسپیر تا موزیکال، از درام تا کمدی. در  مردها و عروسک‌ها در نقش اسکای مسترسون همه را مجذوب کرد. در «شورش در کشتی بونتی» نقش فلچرکریسچن ضعیف النفس را داشت.

ساخت  بونتی  مصادف بود با قطع پیوند براندو با صاحبان هالیوود در سال ۱۹۶۰  سربازهای یک چشم را کارگردانی کرد و در  تعقیب و  انعکاس در چشمان طلایی بازی کرد  و سپس در سال ۱۹۷۲ در نقش دون کورلئونه در  «پدرخوانده» ظاهر شد.

هنگامی که آکادمی اسکار او را به عنوان برنده برگزید، وی زن سرخپوستی را برای گرفتن جایزه، از جانب خود مامور کرد تا به این وسیله توجه عموم را به وضع رقت‌بار سرخپوستان آمریکا جلب کند. وی روز به روز بیشتر معطوف مسائل و مشکلات بشری شد و فیلم‌ های آخر او نشانگر این گونه تمایلات سیاسی و اجتماعی اوست.

براندو پیشکسوت سبکی معروف به نام متدی بود که بلافاصله پس از او بازیگرانی مانند جیمز دین و مونتگومری کلیفت و سال‌ها بعد پل نیومن، داستین هافمن  رابرت دنیرو با درخشش خود این سبک را در سینمای آمریکا تثبیت کردند.

چاقی مفرط در سال‌های پایانی برای براندو بسیار دردسر آفرین بود. فرانسیس فورد کاپولا کارگردان «پدرخوانده» برای متقاعد کردن تهیه‌کنندگان فیلم برای انتخاب براندو تلاش زیادی کرد. چرا که عقیده داشتند زمان این بازیگر دیگر گذشته است. پس از «پدرخوانده» دوباره نام براندو در جهان سینما مطرح شد. پس از این بود که براندو در فیلم‌های مطرحی مانند «آخرین تانگو در پاریس»، «اینک آخر الزمان» و «آبگیرهای میسوری» بازی کرد. نقش کوتاه او در انتهای فیلم «اینک آخرالزمان» نیز از به یاد ماندنی‌ترین نقش‌های تاریخ سینماست.

مارلون براندو ستاره افسانه‌ای سینما روز جمعه ۲ ژوئیه سال ۲۰۰۴ در سن ۸۰ سالگی پس از مدت‌ها بیماری در بیمارستانی در لس آنجلس درگذشت.

به بهانه زادروز مارلون براندو با پولاد کیمیایی یکی از بازیگران مطرح سینمای کشور گفتگو کردیم که در ادامه می توانید این گفتگو را مطالعه کنید.

************************************

پولاد کیمیایی بازیگر سینما در گفتگو با سینماپرس اظهار داشت: مارلون براندو مرد بزرگی در تاریخ سینما بوده او تأثیر بزرگی بر بازیگری گذاشته و شکل بازی، نوع صداسازی و بازی با بدنش به گونه ای بوده که می توان او را از کسانی دانست که آغاز کننده بازیگری مدرن بوده اند، او به درستی یک بازیگر مولف است.

کیمیایی خاطرنشان کرد: ابعاد بدن، شکل راه رفتن وصدای براندو به شکلی بود که قواعد کلاسیک بازیگری را شکست و او به همراه جیمز دین سبک خاصی را به وجود آوردند که به آن تکامل بخشیدند. جیمز دین نیز مثل براندو بازیگر بزرگی بود اما از آنجا که او خیلی زود از دنیا رفت مارلون براندو توانست فیلم های بیشتر و مهمتری را بازی کند و خود را به عنوان یک بازیگر بزرگ در تاریخ سینما مطرح سازد.

وی افزود: براندو همچنان بر بازیگران دنیا تأثیرگذار است. او می تواند یک الگوی مناسب برای هر کس به هنر بازیگری علاقه دارد باشد. او را به درستی می توان یکی از نوابغ بازیگری دانست و علاوه بر بازیگری او مثل نوابغ تنها بود و زندگی تلخی داشت. جایگاه براندو از هر لحاظ در دنیای سینما جایگاه ویژه ای است و امروز افراد بزرگی چون براندو در دنیای سینما کم یافت می شوند.

این بازیگر در ادامه تصریح کرد: علت کم شدن بزرگانی چون مارلون براندو در دنیای سینما نخبه کشی است که در قرن ۲۰ و ۲۱ وجود دارد. مردم به مصرف گرایی روی آورده و هنر و سینما به یک وسیله صرفاْ‌ برای سرگرمی تبدیل شد. کامپیوتر کم کم به عنوان یک اصل نهادینه شد و ما شاهدیم که این وسیله چگونه به تنهایی نبوغ را از بین می برد. به عنوان مثال زمانی که ۱۵ سال داشتم و به یک استودیوی ضبط موسیقی می رفتم نوازنده ها در کنار هم جمع شده و یک موسیقی را می نواختند اما امروز نوازنده ها جداگانه کارشان را تحویل می دهند، بدون اینکه در کنار هم قرار بگیرند و ارتباطی بین هنرمندان وجود داشته باشد سازها توسط کامپیوتر در کنار هم تدوین می شوند و حتی کار خواننده نیز آسان شده و اگر جایی خارج بخواند با کامپیوتر صدا او را تنظیم می کنند و ایراد برطرف می شود. در چنین شرایطی دیگر جایی برای نوابغ و نخبه ها باقی نمی ماند و آن چیز که هنرمندان نسل های قبل از جمله مارلون براندو را متمایز می کند همین مسأله است و هر چقدر به سمت صنعتگرایی پیش می رویم شاهد از بین رفتن نام های بزرگ هستیم.

بازیگر فیلم سینمایی «جرم» اظهار داشت: مارلون براندو نه تنها در بازیگری تأثیرگذار بود، بلکه به مسائل اجتماعی و سیاسی دنیا و کشورش توجه داشت. یکی از کارهای معروفی که او انجام داد برای گرفتن جایزه اسکار بود که یک زن سرخپوست را به جای خودش به مراسم فرستاد. ما شاهد هستیم که بزرگان دیگری در دنیای هنر مثل مایکل جکسون نیز چنین کارهایی انجام داده اند و در برابر اتفاقات جامعه شان سکوت نکردند.

کیمیایی در ادامه این بحث گفت: از نظر من هنرمند هیچگاه نباید خنثی باشد اما هر هنرمندی باید به اندازه سواد و آگاهی اش حرف بزند چرا که اگر قرار باشد هر کسی در هر جایگاهی نظر بدهد مطمئناْ جامعه و افکار عمومی متشنج شده و اتفاقات بدتری رخ می دهد. هر هنرمند باید در جایگاه نقد سیاسی یا اجتماعی باشد و بعد در این باره سخن بگوید، ما شاهد هستیم که هنرمندان بسیاری در کشورمان به انتقاد از مسائل مختلف می پردازند اما این انتقادها نمی تواند تأثیرگذار باشد اما هنرمندانی چون مسعود کیمیایی که در جایگاه سخن گفتن درباره این مسائل قرار دارد هر بار با انتقادش توجه مسئولان کشور را به مشکلات جلب کرده است. اگر افراد سطحی به این مسائل ورود نکنند مطمئناْ اتفاقات خوبی را شاهد خواهیم بود همانطور که می توان درباره این اتفاق مارلون براندو را مثال زد و تأثیرات او را به وضوح شاهد بود.