به گزارش سینماپرس، آیین افتتاحیه فیلم سینمایی «دژاوو» ساخته رایا نصیری چهارشنبه ۲۹ فروردین ماه با حضور عوامل و بازیگران و جمعی از علاقه‌مندان به سینما در موزه سینمای ایران برگزار شد.

در ابتدای این مراسم محمد جعفرنژاد یکی از سرمایه‌گذاران فیلم «دژاوو» به عنوان نماینده این فیلم روی سن آمد و گفت: فیلم «دژاوو» روایتی موشکافانه از درونیات ۴ زن از ۴ نسل مختلف است که رایا نصیری و بازیگران فیلم با هنرمندی بسیار و دقیق این روایت را به تصویر کشیده‌اند.

در ادامه رایا نصیری کارگردان فیلم «دژاوو» با دعوت جعفرنژاد روی سن آمد و پس از خوشامدگویی به حضار عنوان کرد: خوشحال می‌شوم بعد از دیدن فیلم نظرتان را به من بگویید چون من در مسیر سینما حرکت می‌کنم، می‌خواهم یاد بگیرم و قطعا اشتباهاتی دارم و فیلمم نقاط ضعفی دارد اما فیلمم را باور و دوست دارم.

نصیری ادامه داد: با بضاعتی که داشتیم و به کمک گروهی خوب توانستم این فیلم را به نتیجه برسانم و الان خیلی خوشحالم و قلبم می‌تپد برای اینکه با نفس شما فیلمم را ببینم و احساس کنم که آیا توانسته‌ام آنچه که فکر می‌کردم و دغدغه‌ام بود بنا بر تجربه مستندسازی که داشتم به مخاطبم منتقل کنم.

وی اظهار کرد: در این روزهای اکران، لحظه‌های عجیبی را تجربه می‌کنم. وقتی به سالن‌های مختلف نمایش فیلم می‌روم برخی از مخاطبان با دیالوگ هایی که می‌گویند و با صدای بلند با فیلمم ارتباط برقرار می‌کنند، برخی هم ممکن است ارتباط نگیرند و در مقابل لحن مستندگونه فیلم تاب نیاورند و ریتم فیلم را نپسندند. به هر حال این مجموعه تلاش گروهی بود که تک‌تکشان برای این کار وقت و انرژی گذاشتند.

کارگردان «دژاوو» بیان کرد: این نکته در سینمای مستقل اهمیت دارد که گروهی که دور هم جمع می‌شوند با بودجه‌ بسیاری اندک می‌خواهند بهترین خروجی را داشته باشند که گاهی اوقات موفق می‌شویم و گاهی اوقات خیلی موفق می‌شویم.

وی در ادامه ضمن تشکر از عوامل و بازیگران پروژه که در ساخت این فیلم او را یاری کرده‌اند، از آنها خواست روی سن بیایند.

نصیری در پایان درباره عنوان «دژاوو» توضیح داد: «دژاوو» یک کلمه روانشناسانه است که در ادبیات نیز از آن استفاده شده است. دژاوو حس خاصی است که در ذهن به وجود می‌آید و در علم پزشکی اصطلاحا آن را یک اختلال ذهنی می‌دانند. این اختلال ذهنی همان حسی است که وقتی وارد مکانی می‌شویم یا در موقعیتی قرار می‌گیریم حس می‌کنیم قبلا در آن موقعیت بوده‌ایم در صورتی که در واقعیت هرگز در آن موقعیت نبوده‌ایم. این موضوع با یک قصه بسیار ساده برای من این امکان را پیش آورد که بگویم ما آدم‌ها بارها مسایلی را تجربه می‌کنیم ولی ممکن است آن را نفهمیم تا زمانی که به سطح خودآگاهی برسیم.