نخستین ورود صنعت سینمای غرب در حوزه ی ترسیم پیامبران و ارائه ی فرازهایی از زندگی ایشان را می بایست در سال ۱۹۵۱ میلادی و در یکی از شاخص ترین آثار هنری کینگ (Henry King) با عنوان داوود و بث‌شبع (David and Bathsheba) جستجو نمود؛ اما در واقع این فیلم سینمایی ده فرمان (The Ten Commandments) به کارگردانی سیسیل بلونت دمیل (Cecil Blount DeMille) بود که با اکران در سال ۱۹۵۶ میلادی، سبب شد تا سر فصلی با عنوان ترسیم زندگی نامه  ی پیامبران، در میان ژانر تاریخی (Historical) متداول در سینمای جهان پدید آید.

ده فرمان (The Ten Commandments) را می توان از جهات مختلف به عنوان اثری شاخص در صنعت سینمای جهان معرفی نمود؛ اثری که به واسطه ی کارگردان یهودی الاصل خود توانست حمایت های بی دریغ مادی و معنوی صنعت سینمای آمریکا را از آن خود سازد و شاهکاری منحصر بفرد و استثنایی در تاریخ سینما را پدید آورد؛ شاهکاری که با گذشت بیش از نیم قرن از تولید آن، بنابر اعلان رسمی بنیاد فیلم آمریکا (American Film Institute (AFI)، همچنان جای خود را در فهرست ده فیلم برتر حماسی ـ تاریخی جهان حفظ نموده است؛ اثری برجسته که با ۷ نویسنده و ۲۷ دستیار کارگردان و ۲۷ صدابردار و ۶۵ متخصص فیلمبرداری و کار روی نگاتیو و ۱۲ متخصص جلوه های ویژه، در کنار ۴۰۰ بازیگر با نقش های مشخص و بیش از ۱۲ هزار نفر سیاهی لشکر، همچنان عنوان دار یکی از عظیم ترین و رویایی ترین پروژه های سینمای هالیوود می باشد.

ده فرمان (The Ten Commandments) روایتی سینمایی از بظاهر زندگانی حضرت موسی علیه السلام است؛ روایتی که اگر چه در اصول و شالوده ی خود، موسی ای متفاوت از آنچه که در باورهای اسلامی و با عنوان حضرت موسی علیه السلام را به مخاطبان خود می شناساند؛ اما در مجموع اثری است که به خوبی توانست نیاز صهیونیسم بین الملل را در دوران پس از جنگ جهانی دوم (World War II) برآورده سازد. فیلمی سینمایی که با درک شرایط و موقعیت خطیر یهودیان در دوران پس از اعلان رسمی تاسیس رژیم صهیونیستی در سال ۱۹۴۸ میلادی و در اوج دورانی که صهیونیست ها نیازمند توجیه افکار عمومی و تثبیت اشغالگری خود در سرزمین فلسطین بودند؛ بر پرده ی نقره ای سینماهای جهان به نمایش درآمد؛ دورانی که صهیونیست ها به واسطه ی کشتارها و فجایع عظیم انسانی که بالاخص در سال ۱۹۵۶ میلادی و طی مناقشه کانال سویز، در مناطق فلسطینی مرتکب گردیده و جنایاتی همچون جنایت کفرقاسم و جنایت خان یونس را به بار آورده بودند؛ دچار نیازمندی شدید و پشتوانه رسانه ای ویژه ای همچون این اثر معظم سینمایی گردیدند؛ اثری که توانست در طی ۳ سال اول اکران خود در سطح بین الملل، نزدیک به۱۰۰ میلیون نفر را بیش از یکبار به تماشای فیلم کشاند و حضور یهودیان در سرزمین فلسطین و جنایات و کشتارهای وحشیانه ی ایشان را در ضمیر ناخودآگاه مخاطبان سینمایی، قرین با توجیهات تاریخی و شور حماسی سازد.

بر این اساس ده فرمان (The Ten Commandments) را می توان به عنوان نمودی روشن از پتانسیل های نهفته در صنعت سینما و نحو ه بهره گرفتن از آن به منظور اقناع (Persuasion) و پیگیری فرایند متقاعد سازی افکار عمومی (Convince Public Opinion) معرفی نمود؛ فرایندی که به صورتی کاملاً حرفه ای و دغدغه مندانه، توسط کارگردان یهودی الاصل آن پیگیری گردید و نهایتاً با مدد و همراهی کمپانی یهودی البنیان پارامونت پیکچرز (Paramount Pictures Corporation) به عنوان یکی از اصلی ترین اعضای انجمن سینمایی آمریکا (Motion Picture Association of America (MPAA)) و یکی از سرشناس تری استودیوی های تهیه و توزیع فیلم و برنامه‌های تلویزیونی هالیوود، به فرجامی ماندگار در کارنامه ی صنعت سینما جهان مبدل گردید؛ شاهکاری سینمایی که برشالوده ی تجربه ا ی ابتدایی و اثری صامت با همین عنوان بنا نهاده شد؛ اثری صامت (Silent film) که به عنوان تستی اولیه در سال ۱۹۲۳ میلادی و در فاصله ی زمانی موج سوم مهاجرت یهودیان به فلسطین (Third Aliyah)، توسط خود سیسیل بلونت دمیل و با حمایت پارامونت پیکچرز تولید گردید و موفقیتی ویژه و البته در سطح محدود و خاص خود، به دست آورد.

صرف نظر از وجاهت و موفقیت ده فرمان (The Ten Commandments) در راستای تحقق خواست سیاسی نظام تمدنی غرب، مبنی بر تشکیل جرثومه ی فسادی همچون رژیم منحوس صهیونیستی، آن هم در کانون توجه ادیان ابراهیمی و نقطه ی ثقل تفکر خدامحور اصیل و... می بایست بر این مهم توجه داشت که این اثر سینمایی با تحریفات آشکار خود، ضمن زدودن ایمان به وجود انبیای الهی، اقدام به بازتعریف پیامبری جدید، مبتنی بر انگاره های اُمانیستی (Humanism) می نماید؛ پیامبری با عنوان موسی که از کمترین شباهتی با حضرت موسی علیه السلام برخوردار است و در این اثر سینمایی نه به عنوان پیامبری عظیم الشان و مبعوث شده از جانب خداوند تبارک و تعالی، بلکه به عنوان انسانی بَشر محور با مشخصه ی دارا بودن تمام ویژگی های فردی و تمام ‌آرزوهای دنیوی و کنش‌های جنسی و غریزی یک فرد عادی، به تصویری کشیده می شود. شخصیتی کاملا لیبرال که در برابر فرعون تعظیم می‌کند و بر دست او بوسه می‌زند؛ شخصیتی با مشخصه ی لذت‌گرایی (Hedonism) که به شدت مجذوب زیبایی های مادی دنیوی می گردد و غرایز جنسی خود را لجام گسیخته رها می نماید و بدور از هر گونه حیای دینی که در تفکرات مختلف خدا محور (Theism) موضوعیت دارد، روزی گرفتار عشق خواهرزاده فرعون و روز دیگر دلباخته دختران شعیب پیامبر می‌شود.

از این جهت است که ده فرمان (The Ten Commandments) با بهره گیری از بازی درخشان و چهره ی شبیه مجسمه ی میکلانژِ چارلتون هستون (Charlton Heston) در نقش پیامبری شناخته شده با عنوان موسی، سعی    می کند تا مبانی تفکری نظام تمدنی غرب را در قامت پیامبران اولوالعزمی چون حضرت موسی علیه السلام متجلی سازد و پیامبران را نیز دچار ذهنیتی با عنوان شک‌گرایی و شکاکیت (Skepticism) در تمامی موضوعات و به طور کل در اصالت وجود تمامی پدیده های موجود در جهان، به غیر از وجود انسان، متصور سازد؛ پیامبری با مشخصه ی شک دکارتی (Cartesian doubt) که هیچ گاه پاسخی عقلانی و مناسب از برای چرایی حَرام دانستن خوشگذرانی و توجه به نیازهای بَشری، توسط خدای غایب پیدا نمی کند و اصولاً نمی تواند خواسته های خدای غایب را بر تمنیات و نیازهای واقعی نفس خویش ترجیح عقلی و منطقی دهد و از این جهت است که به عنوان نمونه، پس از تصویر هم آغوشی جنسی با ملکه نِفِرتیتی (Nefertari) به عنوان زن شوهرداری که همسر فرعون است و پس از شنیدن سخن وی مبنی بر اینکه من مطمئنم که عشق تو به من قوی تر از هر خدایی است و تو پسر مرا نمی کشی و... با ناراحتی بر میز کوچکی که جلوی پایش هست می کوبد و خدا غایب و توهمی خود را مورد مواخذه قرار می دهد.

سینمایی نوح (Noah) نمودی روشن از عمومی ترین روش صنعت سینمای غرب در تقابل با تفکر خدا محور (Theism) و زدودن ایمان به وجود انبیای الهی از باورهای عمومی جوامع است؛ اثری که سعی می کند تا با شیوه ی اهانت، به سراغ نوح نبی برود و شخصیتی موهوم از این پیامبر الهی به تصویر بکشد؛ شخصیتی خشونت‌طلب که هیچ‌گونه دلسوزی برای راهنمایی و هدایت بشر ندارد و گوش به فرمان موهومات و خیالات غیبی خود است که به عنوان دستورات خداوند معرفی می شود؛ خداوندی که به دلیل سرکشی ذاتی انسان‌ها، قصد ریشه کن کردن نسل بَشر را داشته و حتی خواهان نابودی خانواده و   نوه های دوقلوی نوح از فرزندش سام (Shem) و ایلا (Ila) است و در این میان نوح در عین داشتن تردید، برای انجام دادن رسالت خود، دستورات خالق را پیش می‌برد و تصمیم به کشتن نوه های دوقلوی تازه به دنیا آمده خود می گیرد؛ تصمیمی که در نهایت و با فاصله گرفتن نوح از تفکرات خدامحورانه و غلبه بر بُعد بندگی خود همراه بوده و موجب می شود تا نوح در پایان به عنوان اسطوره ای اُمانیستی ظهور پیدا نموده و با دست کشیدن از اجرای فرمان کُشتن نوزادان، به تقابل با اوامر وحیانی خداوند  بپردازد؛ تقابلی ویژه که در نهایت موجب حفظ نسل بشر تا به امروز گردیده است.

البته سینمایی نوح (Noah) در مسیر اهانت خود به ساحت قدسی یکی از عظیم الشان ترین پیامبران الهی، به نحوی عمل می کند که در نهایت مخاطب سینمایی، نوح را به عنوان یک اسطوره ی اُمانیستی، فرستاده ای از برای ابلاغ فرضیه تکامل و فرگشت (Evolution) تصور نماید؛ از این جهت است که طی سکانسی از فیلم، نوح نبی در توضیح چگونگی آفرینش و شکل‌گیری جهان امروز به توضیح پرداخته و در حین توضیحات وی تصاویری از تئوری بیگ بنگ (Big Bang) و آفرینش جهان و تکامل انسان به نمایش در می‌آید؛ صحنه ای که اهانتی دیگر بر ساحت قدسی این پیامبر بزرگ را پدید آورده و موجب می شود تا مخاطب سینمایی، فرضیه ی اثبات نشده ی یهودی مُلحدی همچون چارلز داروین (Charles Darwin) را با عمری کمتر از ۳۰۰ سال، به عنوان وحی و باوری الهی و برآمده از تفکرات خدامحورانه انگاشته و فرض نماید.

آخرین وسوسه مسیح (The Last Temptation of Christ) محصول سال ۱۹۸۸ میلادی صنعت سینمای آمریکا است؛ اثری که طی آن مارتین اسکورسیزی (Martin Scorsese) کارگردان شهیر سینمای هالیوود، سعی می کند تا در ابتدا وجاهتی اُمانیستی (Humanism) به حضرت عیسی علیه السلام ببخشد و شخصیت آن حضرت را در تعلیقی میان دنیای واقعی و آخرت غایب و توهمی به تصویر بکشد؛ تصویری که در نهایت به تثبیت تفکر بَشر محورانه در ذهن مخاطب منجر می شود و ایشان را به این باور می رساند که ایمان به وجود انبیای الهی و پذیرش شخصیت رسالتی ، باوری مسخره است که با دقت در ابعاد زمینی بودن و هوس ران بودن پیامبرانی همچون عیسی علیه السلام آشکار و عیان می گردد.

آخرین وسوسه مسیح (The Last Temptation of Christ) اثری است شاخص، که کارکرد اصلی آن در زدودن ایمان به وجود انبیای الهی تعریف می شود و در این بستر ضمن اهانت به ساحت وجودی پیامبران و وهن شخصیت رسالتی پیامبر بزرگواری همچون حضرت عیسی علیه السلام؛ ابزار اصلی تقابل خود را متمرکز بر استهزاء ساحت ملکوتی ایشان می سازد و اقدام به ارایه ی تصویری مبتذل از فریب خوردن آن حضرت، توسط شیطان می نماید؛ اثری برجسته که در تلاشی بصری خود به عنوان یک فیلم معتبر سینمایی، سعی می کند تا حضرت عیسی علیه السلام را فریب خورده شیطان تصویرگری نموده و بدون هیچگونه محدودیتی، همبستری ایشان با زنی بدکاره را بر پرده ی نقره ای سینماهای جهان به نمایش درآورد.