کارگردان فیلم های سینمایی «مشمشه» و «چند میگیری گریه کنی؟» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: بنده بسیار خوشحالم که آقای خزاعی به عنوان فردی برآمده از دل سینما که قطعاً نسبت به همه مسائل و معضلات سینمای کشور آگاه هستند سکان اداره هنرهفتم را در دست گرفته اند. بنده یقین دارم ایشان می توانند مسیر موفقیت آمیزی را در پیش بگیرند تا اتفاقات نیک در سینما رقم بخورد اما این مسأله نیاز به توجه ویژه به مسائل مختلف است.

وی ادامه داد: امروزه عده ای افراد کاسبکار در سینمای ایران جولان می دهند که فقط می خواهند از سینما بخورند و بروند. در واقع برخی افراد سینما را با سفره خانه اشتباه گرفته اند چرا که فقط به فکر خوردن از جیب سینما هستند! از این رو باید با جسارت، شجاعت و شهامت جلوی این افراد گرفته شود و کار در سینما به دست افراد کاردان سپرده شود.

احمدلو سپس با تأکید بر اینکه یکی از اشکالات بزرگ خود ما هستیم که همواره با دیگران تعارف داریم اظهار داشت: باید رک، صریح و شفاف و با قاطعیت با دیگران برخورد شود تا همه جایگاه خود در سینما را متوجه شوند. ما باید حرف حق را بزنیم حتی اگر زدن حرف حق به ضررمان باشد. ما باید اطلاع رسانی درست و دقیقی نسبت به اوضاع و احوال پیرامون مان داشته باشیم و تمام هدف مان رشد و اعتلای این سینما باشد.

این سینماگر متذکر شد: چند نکته مهم وجود دارد که آقای خزاعی باید به آن نکات توجه داشته باشند. امروزه مهمترین معضل، یک دست کردن سینما است یعنی اینکه به سینماگران به صورت یکسان نگاه شود. متأسفانه در سینمای ما اتحاد و یکپارچگی وجود ندارد و ما در سینما دچار چنددستگی شده ایم. قدرت هایی در سینما به وجود آمده اند که هریک به صورت جاه طلبانه ای برای خود انحصار به وجود آورده اند. این ها همان مافیای پشت پرده تولید و پخش در سینما هستند که یک بار برای همیشه باید به صورت قاطع با آن ها برخورد شود.

کارگردان فیلم های سینمایی «موش» و «اگه میتونی منو بگیر» خاطرنشان کرد: آقای خزاعی باید سازوکاری را فراهم کند که این معضل به حداقل برسد تا بتوانیم شکوفایی سینمایی را که در دهه های ۶۰ و ۷۰ داشتیم مجدداً تجربه کنیم.

وی تأکید کرد: اما مسأله دوم وضعیت معیشت وخیم سینماگران است. امروزه امرار معاش با این مخارج سنگین برای اکثریت هنرمندان بدل به یک معضل جدی شده است. این اتفاق هم ریشه در همان معضل اولیه دارد که چون بسیاری از سینماگران جزو باند و دسته و گروهی نیستند یا کم کارند یا بیکار و در کنج عزلت به فراموشی سپرده شده اند و با فقر در حال دست و پنجه نرم کردن هستند. متأسفانه خیلی از هنرمندان بیمار هستند و نیازهای مبرم مالی دارند تا بتوانند حداقل نیازهای روتین زندگی شان را تأمین کنند اما هیچ توجهی به آن ها نمی شود.

این کارگردان سینما متذکر شد: حق هنرمند این است که راحت و آسوده زندگی کند. ایران اسلامی دارای سرمایه های انبوه ملی است چرا باید هنرمندانی که روزگاری خاطره ساز بودند اکنون بغض و غم داشته باشند و در نهایت هم دق کنند و از بین بروند؟ آقای خزاعی باید از بزرگان بیکار شده دعوت کنند تا فیلم بسازند. چرا این هزینه های کلان و بودجه های میلیاردی صرف فیلم هایی می شود که حتی ۵ درصد سینمارو ها هم رغبتی به تماشای آن ندارند؟

احمدلو تصریح کرد: این ویترین پر زرق و برق اما پوشالی کنونی باید از بین برود. الآن نگاه ما در سینما به فرعیات است و اصل را رها کرده ایم. سینمای ایران در ظاهر شکیل است اما در باطن تهی تر از تهی شده! متأسفانه حتی اخبار پروژه ها هم اغلب ساختگی است و حقیقتی در آن به چشم نمی خورد.

وی در پایان این گفتگو متذکر شد: آنچه ما را در سینمای ایران زجر داده و می دهد شوآف های فراوان است. کدام هنرمند واقعی در دهه های ابتدایی پس از انقلاب در پی خانه های آنچنانی و ماشین های لوکس و... بود. ما کی در آن زمان مراسم هایی مانند فرش قرمز و... داشتیم؟ در آن زمان تشریفاتی وجود نداشت اما همه سینما بر اساس هویت ملی پیش می رفت و مردم هم با جان و دل از فیلم ها استقبال می کردند اما امروزه همه چیز ظاهری و تشریفاتی شده و در باطن تهی و پوچ است.