تهیه کننده فیلم های سینمایی «شیر تو شیر» و «سنگ اول» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: ما نیاز به افراد متخصص دائمی داریم که سینمای مان را به طور متناوب به دنیا معرفی کنند. نباید فراموش کنیم که غرب علیه ما هجوم فرهنگی می آورد و ما جبهه را خالی کردیم. ما باید آثار درستی را که اشاعه دهنده فرهنگ و دستاوردهای کشورمان هستند انتخاب کرده و در این بازارهای فیلم عرضه کنیم تا از این طریق توطئه سایر کشورها را خنثی نماییم.

وی ادامه داد: از سوی دیگر نباید فراموش کنیم که ساختار سینمای ایران بین المللی نیست؛ سینمای ایران باید از یک ساختار مخاطب پسند بین المللی بهره مند شود و ما هرگز نباید برای قفسه های آرشیو مبادرت به تولید اثر کنیم. ما اگر می خواهیم در عرصه بین الملل دیده شویم باید موضوعاتی را در نظر بگیریم که بین المللی باشند و برای مخاطب جهانی قابل تأمل باشند.

سبط احمدی سپس با بیان اینکه ما باید از ابزار موجود داخل کشور بهره ببریم تا بتوانیم در دنیا عرض اندام کنیم و به هدف برسیم اظهار داشت: ما باید در فیلم های سینمایی مان فرهنگ کشور را عرضه کنیم؛ مدیران سینمایی نباید فراموش کنند که صهیونیست میلیاردها دلار هزینه می کنند تا مظلوم نمایی کرده و خود را مظلوم جلوه دهند و خود را محق این بدانند که امروزه به مردم دنیا و به ویژه فلسطین ظلم کنند.

این سینماگر ادامه داد: مدیران سینمایی نباید فراموش کنند که کلیسا و واتیکان و بنگاه های مذهبی مسیحی هزینه های میلیاردی می کنند تا تفکر و فرهنگ مسیحیت را اشاعه بدهند. آن ها حتی در دورترین نقطه آفریقا و آسیا تبلیغات می کنند و فیلم می برند و فیلم می سازند. همین کشورهای کوچک اطراف خودمان اسپانسر هالیوود می شوند تا برای خودشان فرهنگ و اصالت فرهنگی خریداری کنند و برای خودشان تاریخ فرهنگی بسازند.

تهیه کننده فیلم های سینمایی «مصائب چارلی» و «زمانی برای دوست داشتن» متذکر شد: اما ما سرشار از فرهنگ هستیم و بلد نیستیم که چطور از آن بهره ببریم! متأسفانه علمای ما پیوند خوبی با سینما ندارند. ما فیلم دینی نمی سازیم به نحوی که بعد از گذشت چهار دهه از پیروزی انقلاب اسلامی به تعداد انگشتان دو دوست هم فیلم دینی نداریم. قهر ارتباط بین متفکران دینی و سینما بیداد می کند. در بحث گردشگری و آثار باستانی و جذب توریست سینمای ما غنی نیست و مهجور مانده ایم.

سبط احمدی خاطرنشان کرد: ما نتوانستیم اصالت فرهنگ ایرانی-اسلامی را به تصویر بکشیم. به اتفاق مهمی نظیر انقلاب اسلامی را توجهی می کنیم و درباره آن فیلم نمی سازیم. خوب تا وقتی این گونه فیلم ها را نمی سازیم اصلاً حضورمان در عرصه بین المللی معنایی ندارد. ما زمانی باید در عرصه بین الملل حضور پیدا کنیم که بتوانیم فرهنگ دینی و ملی و انقلابی مان را به جهانیان عرضه کنیم.