فیلمنامه نویس فیلم های سینمایی «توفیق اجباری» و «ساعت ۲۵» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: مدیران فرهنگی یا از اتفاقات خوب در فردای نامعلوم صحبت می کنند یا مرتب همه چیز را گردن دشمنان فرضی می اندازند و برای خودشان هیچ نقش جدی در خصوص رفع بحران از زندگی ما سینماگران قائل نیستند.

وی ادامه داد: من احساس می کنم وضعیت به جایی می رود که اولویت های اصلی در زندگی ما نقش بازی می کنند و تفریحات و... از زندگی های مان رخت بر می بندد! سینما نیز همین است و مردم ترجیح می دهند به جای پول بلیت سینما مرغ بخرند. در کل اینکه فرهنگ و هنر کلاً حالش خوب نیست و برای هیچ یک از مردم دارای اولویت نیست.

عباسی سپس با انتقاد شدید از نهادهایی مانند صندوق اعتباری هنر و سازمان سینمایی و خانه سینما اظهار داشت: این فاجعه بار است که برای ۵ میلیون تومان وام ۴۷ نفر از اعضای کانون فیلمنامه نویسان در صف هستند اما فقط به ۱۵ نفر از آن ها این وام را می دهند. این ۵ میلیون تومان با این تورم وحشتناک قرار است چه دردی از زندگی ما درمان کند؟

این سینماگر یادآور شد: چند روز قبل مجمع عمومی خانه سینما بود و طی نزدیک به ۴ ساعت جلسه برای تغییر اساسنامه فقط حول این محور حرف زده می شد که چطور مشکلات ما با ارشاد به حداقل ممکن برسد! این یعنی مسئولان خانه سینما هم به فکر معیشت و بیکاری اهالی سینما نیستند و می خواهند تنش های خود را با وزارت ارشاد کم کنند!

فیلمنامه نویس فیلم های سینمایی «پرتقال خونی» و «زهر مار» در همین راستا خاطرنشان کرد: جالب این است که آن ها می گفتند ما حتی بودجه تأمین کیک و چای را هم برای این مجمع نداشتیم! این یعنی اینکه در سینما همه چیز فاجعه شده است.

وی با تأکید بر اینکه شرایط معیشتی بخش کثیری از سینماگران فاجعه بار است تصریح کرد: من شخصاً ۶ ماه است که درآمدم صفر است! ‌من که مرتب کار و پیشنهاد داشتم الآن ۶ ماه است حتی هزار تومان درآمد نداشتم. من حدود ۲۴ سال است در این شغلم و اینک بدترین روزهای زندگیم را سپری می کنم و تاکنون به یاد نداشته ام اوضاع سینما چنین نابسامان شده باشد.

عباسی خاطرنشان کرد: هیچ کس حتی به فکر این نیست که با نهادها و سازمان های مختلف وارد مذاکره شود و برای اهالی سینما سبد کالای ماهانه و کمک معیشتی مستمر در نظر بگیرد. ما حتی وضعیت بیمه ای مان نیز فاجعه بار است.

وی در پایان این گفتگو افزود: لطفا این مطلب را حتما درج کنید تا مخاطبان بدانند بیمه خانه سینما هم رسما هیچ است! ما حق بیمه با رقم بالا را خودمان پرداخت می کنیم و کمترین دریافتی را از بیمه داریم. ما سالانه هر نفر حدود ۷ و نیم میلیون پول بیمه می دهیم در صورتی که آدم معمولی حق بیمه اش از ما کمتر است! این ها همه موارد و مسائلی است که خود مدیران نسبت به آن ها واقف هستند اما گویا نمی خواهند دردهای ما را ببینند و صدای مان را بشنوند! گویا هیج دغدغه ای برای رفع بحران مالی و معیشتی از زندگی ما وجود ندارد که اگر چنین دغدغه ای وجود داشت الآن نباید ما چنین وضعیتی را در زندگی مان می دیدیم!