کارگردان فیلم های سینمایی «ستاره بازی» و «آباجان» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس اظهار داشت: من باور دارم بخش بزرگی از جشنواره هایی که در واقع نگاهی مخالف جمهوری اسلامی دارند فیلم هایی را ساپورت می کنند که سیاه نمایی بیشتری کرده باشند و فیلم های بسیار خوبی هم بودند که فضای امیدواری داشتند و دیده نمی شوند و کنار می روند؛ در واقع فیلم های امیدوارکننده ایرانی در جشنواره های جهانی هیچ جایی ندارند!

وی تأکید کرد: به لحاظ آسیب شناسی اجتماعی با معضلی به نام تزریق کننده های ناامیدی در جامعه روبرو هستیم؛ یک بعد آن هدفمند است. گویی بر اساس برنامه ریزی به یک جامعه ای ناامیدی تزریق می شود. بر اساس داده ها می شود اینطور تقسیم کرد که یک سری بودجه های خاصی داده می شود تا این ناامیدی در جامعه گسترش پیدا کند.

علیمردانی در همین خصوص خاطرنشان کرد: برخی فیلمسازان در جشنواره های خارجی کردیت دارند و هرچه بسازند ساپورت و دیده می شوند. نمونه آن ها را بسیار دیدم. یک سالی در جشنواره ونیز یک فیلم متوسطی ساخته شده بود و جایزه بهترین فیلم را گرفت. برای من عجیب بود چه مراوده ای وجود داشته که این فیلم ضعیف جایزه شیر طلا را از آن خود کرده است! سال ها بعد از طریق برخی دوستان مطلع شدم که تارانتینو داور آن جشنوراه بوده و اصرار داشته که فیلم «جایی» ساخته سوفیا کاپولا جایزه بگیرد چرا که در آن زمان سوفیا دوست دختر او بوده و در واقع تارانتینو جنگیده تا این جایزه را برای او بگیرد.

این سینماگر مطرح متذکر شد: این ها پشت پرده هایی است که در جشنواره های خودمان هم هست! من بارها داور بودم و دیدم چه اتفاقاتی در پشت پرده جشنواره ها می افتد و جوایز در بده بستان ها چطور تقسیم می شوند.

کارگردان فیلم های سینمایی «کوچه بی نام» و «مردن به وقت شهریور» در بخش دیگری از این گفتگو افزود: اما بعد دیگر این ماجرا بخش منفعت طلب سینما است که تنها بر اساس منفعت شخصی شان دنبال دیده شدن و سر و صدا هستند و برایشان هیچ چیز دیگری جز منافع شخصی اهمیتی ندارد. سینمای ایران در این سال ها آسیب اصلی خود را از این فضاها خورده است.

وی ادامه داد: بنده معتقدم در سینمای اجتماعی مسئولان باید تفاوت بین فیلمسازان منتقد با فیلمسازان سیاه نما قائل شوند. اصولاً نقد اجتماعی سیاه نمایی نیست. ما باید باور کنیم هنرمند روحیه حساس تری دارد؛ مسائل و معضلات را می شناسند و تاول چرکین را می بینند و بر اساس آن آلارم اجتماعی را به صدا در می آورد. ما بارها دیدیم وقتی مانع ساخت فیلم های منتقدانه می شویم از جای دیگری معضلات بیرون می آید. بارها هشدار دادم فیلم های منتقد باید ساخته شوند و نباید پای واژه سیاه نمایی بسوزند.

علیمردانی در پاسخ به این پرسش که به عقیده شما چطور می توان تشخیص داد که کدام فیلمساز سیاه نمایی می کند و کدام فیلمساز صرفاً منتقد اجتماعی است تصریح کرد: با پیشینه فیلمساز این اتفاق کاملاً قابل تشخیص است. فیلمسازی که به منافع ملی فکر نکند و منفعت طلب باشد قطعاً تلاش می کند با ساخته هایش در جشنواره های جهانی حضور پیدا کند و در آنجا مورد توجه قرار بگیرد اما فیلمساز اجتماعی حاضر نیست اثر خود را به جشنواره های آن طرف بدهد از این رو فیلمساز اجتماعی منتقد نباید پاسوز فیلمساز سیاه نما شود.

این فیلمساز افزود: صدای مهم فیلمسازان اجتماعی نباید خاموش شود. مثلاً ما الآن واقعاً نیاز داریم تا در مورد اتفاقات و شلوغی های سال ۱۴۰۱ فیلم بسازیم اما آنقدر حساسیت در این رابطه بالا است که روایت های سالم و سلامت از آن واقعه ساخته نمی شوند و چند وقت بعد قطعاً شاهد آن خواهیم بود که فیلم های زیرزمینی در این باره تولید شده و آن طرف آب در جشنواره های خارجی نمایش داده می شوند و تصویری چرک و سیاه از کشورمان به دنیا ارائه می دهند. ما نباید اجازه دهیم این بار منفی به دلیل اهمال کاری ما در جهان گسترش پیدا کند.

کارگردان فیلم های سینمایی «راز دشت تاران» و «یک فراری از بگبو» تأکید کرد: متأسفانه اغلب فیلم های من با این معضل روبرو شدند. من در «ستاره بازی» این نگاه تند اجتماعی را به آمریکا داشتم. اعتیاد و فضای سیاه این فیلم به دلیل اینکه من مدتی در آمریکا زندگی کردم و تجربه شخصی داشتم واقعی بود؛ قطعاً این تجربه شخصی هیچ ارتباطی با سیاه نمایی ندارد و من به عنوان یک فیلمساز منتقد اجتماعی نگاهم را به جامعه آمریکا در این فیلم به تصویر کشیدم. من معتقدم فیلمساز باید جسارت داشته باشد و حمایت شود و مسئولان باید به او فضا دهند تا بتواند کارهای بزرگ کند. نباید بال خلاقیت هنرمند چیده شود.

علیمردانی در پایان این گفتگو افزود: حرف من این است که ما باید به فیلمسازانی که سلامتند، هوچی باز نیستند و به وطن شان عشق دارند بها بدهیم. باید آن ها از خانه بیرون بیاوریم و از آن ها بخواهیم برایمان فیلم بسازند در غیر این صورت سیاه نما سازان برای جشنواره های خارجی فیلم خواهند ساخت! این ها دلزده و قهر هستند این ها باید بیایند و شروع به کار کنند؛ آن بخشی هم که منفعت طلب و سیاه نما ساز است که تکلیفش روشن است. ما باید بدانیم سینمای منتقد اجتماعی به لحاظ اقتصادی و رویکرد جامعه نیز مهم است. یک فیلم باید جسور باشد که مخاطب برود و آن را ببینند. امیدوارم که مسئولان دولت جدید بهای جدی به سینمای اجتماعی دهند و اجازه دهند این گونه مهم سینمایی به صورت سلامت نفس بکشد.