سعید سلطانی؛ کارگردان مجموعه «ستایش» در گفت و گو با خبرنگار ادبی خبرگزاری سینمای ایران گفت: شخصیت داریوش ارجمند، در سریال ستایش، نماینده افرادی در جامعه ما است که در سختی و مشقت رشد کرده و با تلاش و کوشش خود به موقعیت مالی دست یافته اند. او انسان شریفی است و آلودگی اخلاقی و مالی ندارد ولی به خاطر سختی هایی که در زندگی متحمل شده، گمان می کند همه چیز را می توان با پول خرید. این شخصیت از واقعیت جامعه ما بیرون آمده و مؤلفه های اجرایش نیز ما به ازای بیرونی دارد. بنابراین نحوه بیان او هم بدعت گذاری در زبان نیست و مردم در خیابان هم روزانه با آن مواجه هستند.

وی افزود: اشارات، تکیه کلام ها و بیان او به شکفتن نقش و باور پذیر شدن آن کمک کرده است. مسلما کسی انتظار ندارد یک چنین شخصیتی به زبان یک استاد دانشگاه سخن بگوید. کارکتر هایی که تکیه کلام و یا نحوه برخوردشان در جامعه باب می شود، مسلما از فضا نیامده اند و از دل همین مردم شخصیت پردازی شده اند. بنابراین بر روی مخاطب نیز تأثیر خواهند گذاشت و بهتر است این شخصیت های شاخص از میان کارکتر های مثبت انتخاب شوند. کمااین که معمولا مخاطب با شخصیت های مثبت ارتباط بیشتری برقرار می کند. اما اگر قرار است وجوه منفی شخصیتی در رسانه ملی نمایش داده شود بهتر است برای جلوگیری از تقلید مخاطبان به خصوص جوان تر ها بر روی آن تحلیلی هم انجام گیرد تا آدم های منفی همین طور به حال خود رها نشوند.

سلطانی خط قرمز های سینما و تلویزیون را مانند هم دانست و گفت: اگر تعریفی برای محدودیت ها وجود دارد، باید شامل سینما و تلویزیون شود. زیرا نمی توان این طور تصور کرد که یک نکته منحرف کننده در سینما اجازه پخش داشته باشد و در تلویزیون نه. سینما هم باید به اندازه تلویزیون به تأثیر گفتار هنرپیشه بر روی مردم دقت داشت. اصولا مطرح کردن مسائلی که ممکن است بر فضای عمومی جامعه اثر سو داشته باشد، از هر رسانه ای غلط است.

وی درباره تأثیر پذیری کودکان و نوجوانان از اصطلاحات کوچه بازاری سریال ها گفت: درست است که مخاطب تلویزیون همه مردم هستند ولی هر برنامه با تعریف مخاطبی مشخص روی آنتن می رود. متأسفانه فرهنگ تماشای تلویزیون در کشور ما وجود ندارد. من واقعا تعجب می کنم وقتی می گویند که بچه ها تمایل دارند مثل حشمت فردوس حرف بزنند. زیرا این سریال مخاطب سنی بزرگسال دارد و اصلا برای آن ها ساخته نشده که بخواهد آن را نگاه کنند.

این نویسنده و کارگردان در پایان گفت: حدود و خط قرمز های نویسنده برای استفاده از دیالوگ و لحن هنرپیشه ها در هیچ کجای دنیا تعریف مشخصی ندارد و نمی توان فیلمنامه نویسان را مجبور به استفاده از دستور العمل خاصی کرد. این خود نویسنده است که با شناخت و حضور ذهنی که از جامعه و اقتضائات آن دارد، شخصیت پردازی می کند و برای هر یک از شخصیت هایش نیز نحوه گفتار ویژه ای را در نظر می گیرد.

انتهای پیام/ن.ف