مریم صباغ زاده ایرانی، نویسنده کودک و نوجوان، در گفت و گو با خبرنگار ادبی خبرگزاری سینمای ایران گفت: رسانه های تصویری همیشه رسانه های جذاب تری برای کودکان بوده اند. تلویزیون یک رسانه سریع الانتقال است و به سادگی در ذهن مخاطب می نشیند. علاوه بر آن تلویزیون این روزها به سادگی در زندگی بچه ها وارد شده و آن ها می توانند حین خوردن خوراکی و یا حتی بازی پیام های آن را دریافت کنند.

وی افزود: چیز دیگری که باعث استقبال کودکان از برنامه ها و به خصوص فیلم های تلویزیون می شود، احساس امنیتی است که از بودن در کنار خانواده و گروه همسالان به آن ها دست می دهد. آن ها در کنار نزدیکانشان به حس های مشترکی از دیدن فیلم دست می یابند. از این احساس امنیت می توان در جهت انتقال پیام و تربیت نسل آینده شهروندان استفاده کرد.

صباغ زاده همچنین گفت: به همان اندازه که این حضور مدام تلویزیون در خانواده ها می تواند مفید و کارساز باشد، اگر در ساخت برنامه ها بی توجهی شود نیز مخرب خواهد بود و زیان های غیر قابل جبرانی وارد می کند. البته نمی خواهم بی رحمانه قضاوت کنم زیرا در سال های اخیر کارهای ارزشمندی مانند مختار نامه هم در تلویزیون تولید و پخش شده است.

این نویسنده با ابراز تأسف از تولید سریال های زرد گفت: اما در مقابل می بینیم آثار سطح پایین زیادی هم تولید می شوند. این سریال ها که اکثرا طنز هستند در کشور کلیشه شده اند و اتفاق تازه ای را رقم نمی زنند.

وی درباره ورود زبان عامیانه و اصطلاحات و مفاهیم سخیف در این سریال ها گفت: به عنوان مثال، در سریال ساختمان پزشکان که آخرین نسخه این مجموعه ها است می بینیم که تصویر یک دیو بدذات از مادر شوهر ترسیم شده است. این فرد به بد ترین شکل ممکن با همسر پسرش سخن می گوید و در واقع یک انسان پلید است.

صباغ زاده ادامه داد: برادر دزد و بزهکار در این مجموعه شخصیت جذاب تری دارد و بچه ها بیشتر مایل به تقلید سخنان و حرکت های او هستند. در مقابل برادر پزشک و تحصیل کرده، انسانی احمق است که مدام از زبان دیگران تحقیر شده و تماشاچی نیز او را دوست ندارد. یک کودک با دیدن این سریال ممکن است چه پیامی را دریافت کند؟

او تصریح کرد: گمان من بر این است که در تلویزیون تنها به دنبال سرگرمی هستیم و از بخش تربیت نسل های بعد غافل شده ایم. به همین دلیل است که نویسنده ها به زبان به کار گرفته شده در فیلمنامه هایشان کاملا بی توجه هستند. گویا، همین که حجم زیادی از برنامه ها ساخته شود تا مردم از تماشای فارسی وان غافل شوند کافی است.

این نویسنده استفاده از اهالی ادبیات در برنامه سازی را یکی از مهم ترین راه های برون رفت از مشکل کنونی دانست و گفت: فقر فیلمنامه و ایده با کمک نویسنده ها حل می شود. سینمای ما داستان ندارد و به همین دلیل است که برای جلب نظر مخاطب به ادبیات سخیف روی می آوریم. کار فرهنگی خلق الساعه نیست و یک شبه جواب نمی دهد.

وی رواج تکیه کلام های هنرپیشه در جامعه را عیب ندانست و توضیح داد: من نگران این بخش قضیه نیستم. یک تکیه کلام مدتی در جامعه مد می شود و به سادگی هم از خاطر مردم می رود. این بخش سرگرم کننده سریال های طنز است و هیچ اشکالی هم ندارد.

مریم صباغ زاده با بیان این که نباید در تلویزیون ناسزا بشنویم گفت: این روزها می بینیم که علنا در تلویزیون از زبان هنرپیشه ها فحش شنیده می شود. من به عنوان یک مادر نگران این موضوع هستم. زبانی که به کار می رود نیز اصلا شایسته نیست و متاسفانه بچه ها هم بی تمایل به تقلید از آن نیستند. ببینید در فیلم پرمخاطبی مثل "لورل و هاردی" نهایت ناسزایی که می شنویم "کله پوک" است ولی این مجموعه توانسته نظر مخاطب را جلب کند.

او ادامه داد: در تلویزیون علنا داریم به بیراهه می رویم. انگار اگر در فیلمی فحش نباشد، نمی توان به آن خندید. طنزپرداز های ما طنز را با لودگی اشتباه گرفته اند و به این موضوع توجه ندارند که طنز واقعی در خلق موقیت های کمیک است که شکل می گیرد و نه در بازی های کلامی.

مریم صباغ زاده در پایان، تلویزیون را یک رسانه عمومی معرفی کرد و گفت: ممکن است بتوانم کودکم را به سینما نبرم ولی متاسفانه این روزها تلویزیون در خانه مردم ما حضور مستمر دارد و نمی توان آن را خاموش نگه داشت. خانواده ایرانی، شاه نشین خانه اش را به تلویزیون اختصاص داده است و به همین دلیل برنامه سازان به بهانه توجه به مخاطب بزرگسال نباید از بد آموزی فیلم ها برای کودکان غافل بمانند.

انتهای پیام/ن.ف