به گزارش خبرنگار تلویزیون سینماپرس، با نزدیک شدن به روزهای پایانی مبارزات انتخابات ریاست جمهوری، دور دوم نمایش فیلم های انتخاباتی نامزدهای ریاست جمهوری آغاز شده است. خبرگزاری سینمای ایران در مطالبی به نقد و تحلیل این فیلم ها می پردازد.

دوشنبه بیستم خردادماه دومین فیلم مستند «حسن روحانی» از شبکه یک سیما به نمایش درآمد. مستند دوم انتخاباتی حسن روحانی فرصتی بود برای آشتی با هنرمندان، روزنامه نگاران، فعالان اجتماعی، فعالان اقتصادی، فعالان نظامی و سیاسی که در طی سال های اخیر صدای آنها در رسانه ملی منعکس نشده بود. فیلم ساز قصد دارد تا از طریق آشتی با این افراد بیننده را در همذات پنداری با کاندیدای مورد نظر خود و آشتی با او سوق دهد و به واسطه ی آنها طنین شعار آشتی با نخبگان را در فیلم متصور کند. بنابراین فرم روایی فیلم بر اساس شعار آشتی طلبی چیده شده. شروع فیلم با تکیه بر قراردادهای فیلم مستند روحانی سلام خود را در قالب ارتباط با چند جوان که به نظر می رسد گروه فیلم سازی باشند می دهد و با پوشش ساده بدون لباس روحانیت در ماشین آنها مستقر می شود تا صحبت های خود را از درون ماشین در خیابان های شهر تهران پی بگیرد. هیاهوی شهر پشت سکوت جمعه شب پنهان مانده است. کیفیت صدابرداری و فیلم برداری درون ماشین آرامش گفتگوی روحانی را با اشخاص پشت دوربین یک به یک به صورت موازی پیوند می دهد به هیاهوی مردم در خیابان های تهران، شلوغی مترو و سخنرانی های روحانی و به فیلم ریتمی تند می دهد.

تعداد چهره هایی که از زن و مرد در فیلم فرصت طرح دیدگاه های خود را پیدا می کنند از تنوع بالایی برخوردار است؛ از خانمی که فعال حقوق کودکان است تا وزیر سابق دفاع اما نکته مشترک این شخصیت ها در زاویه نگاه مشترک و مطالبات نزدیک به هم آنها است.

هر آن چیزی که در فیلم از سخنرانی روحانی یا صحبت های مردم مطرح می شود تصاویر مربوط به آن نیز همراه با موسیقی متاثر از تم تصویر، سخنرانی ها و صحبت ها را مستند می کند (از سیاست های هسته ای و تصاویر شهدای آن تا ابراز علاقه ی روحانی به صدای شجریان و پخش کلیپ کوتاهی از یکی از ترانه های او روی تصاویری از شب های تهران).

نقطه قوت این فیلم پاشنه ی آشیل آن نیز هست؛ فوکوس فیلم ساز روی رنگ بنفش در بین طرفداران روحانی یک اتحاد ملی را به نمایش می گذارد اما تاکید روی بنفش تک صدایی بودن را نیز متبادر می کند.

تصاویر فیلم فقط به تهران ختم نمی شود و با نماهای ممتد بناهای مهم تاریخی و مذهبی را پشت هم نشان می دهد که به رسم کلیشه کلیپ سازی، ترانه ای هم این تصاویر را همراهی می کند که البته به علت حماسی بودن ترانه تاثیر مورد نظر فیلم ساز را می گذارد، هرچند که این شیوه از روایت در فیلم های انتخاباتی تا کنون بیش از حد استفاده شده.

تم اصلی این مستند احیای صلح است. روحانی در چندین نمای مختلف برای مردم دست تکان می دهد. دقایق پایانی فیلم بعد از مرور تلخی ها او از امید می گوید و سعی می کند با صحبت هایش طرفدارانش را تشویق به رای دادن کند. در لابه لای این تصاویر پرچم ملل مختلف و پرچم آبی سازمان ملل به احتزاز در می آید تا تاکیدی بر روحیه ضد جنگ روحانی داشته باشد، هرچند او در جنگ حضور مستمر داشته اما نظامی نبوده است.

روزنامه نگاری در صحبت هایش تاکید می کند او سایه  جنگ را دور خواهد کرد و قدر صلح را می داند. پایان بندی فیلم نیز بخشی از مناظره روحانی است که دستش را رو به دوربین دراز می کند و می گوید این دولت تنها و در کنار مردم خواهد بود.

انتهای پیام/ ن/ب/ن.ف