به گزارش خبرنگار تلویزیون سینماپرس، با نزدیک شدن به روزهای پایانی مبارزات انتخابات ریاست جمهوری، دور دوم نمایش فیلم های انتخاباتی نامزدهای ریاست جمهوری آغاز شده است. خبرگزاری سینمای ایران در مطالبی به نقد و تحلیل این فیلم ها می پردازد.

دوشنبه بیستم خردادماه دومین فیلم مستند «علی اکبر ولایتی» از شبکه یک سیما به نمایش درآمد. فیلم مستند انتخاباتی علی اکبر ولایتی با نریشنی از زندگی نامه او روی تصویر یک کتابچه آغاز می شود. نوزادی روی تخت بیمارستان مشغول دست و پا زدن است. عنوان «چشم های منتظر» روی تصویر این نوزاد از نسل فردا می گوید. ولایتی با نریشنی از علاقه خود به بچه ها و روزهایی که شاگرد دکتر قریب بود نقل می کند و تصویری از مهدی هاشمی در فیلم روزگارقریب  گواهی می شود بر آن. تا اینجای فیلم همه چیز رنگ و بویی از شخصیت های اصلی فردای ایران دارد، نشان دادن این کودکان مریض به طور استعاری می تواند تاکیدی شود بر فردایی که بیماری امروز فرزندانش آن را به چالش می کشاند، این جاست که ولایتی با مهربانی دست بچه ها را می گیرد و می بوسد و خود را به عنوان نماینده ای مهربان با آینده معرفی می کند اما در ادامه  فیلم ذهن استعاره پرداز فیلم ساز متوقف شده و با فلش بک به سابقه  کاری ولایتی گزیده ای طولانی از سخنرانی او علیه بنی صدر و دیگر فعالیت هایش را در وزارت امور خارجه نشان می دهد. مرور تاریخ بدون تمهید تصویری، فیلم را به شدت از ریتم می اندازد و استفاده زیاد از افکت های تصویری نیز کمکی به بهتر شدن فرم نمی کند. چهره کنونی ولایتی آرام و منفعل است و نشان دادن چهره  کنونی او در کنار تصاویری از مقاومت ها و استمراری که در جوانی داشته این طور تداعی می کند که او دیگر از کارآمدی روزهای اول کارش فاصله گرفته است.

با اشاره به اهمیت تاریخ در دیدگاه ولایتی؛ تصاویر کتاب هایی که او در این حوزه تالیف کرده یک به یک نشان داده می شود و همین تصاویر کمی به تنوع روایت از ریتم افتاده و نزدیکی به روحیات ولایتی در حوزه نشر کتاب کمک می کند.

ولایتی در پلان هایی که رو به دوربین از دیدگاهش سخن می گوید در نقطه طلایی کادر در قابی مدیوم و در فضایی صمیمی با بک راند یک کتابخانه نشسته است، به ظاهر همه چیز برا ی تاثیرگذاری سخنان او روی بیننده آماده است اما سازندگان فیلم مهمترین اصل ارتباط یعنی «نگاه مستقیم» را در نظر نگرفته اند. شاید نگاه محجوب در فرهنگ شرقی ستوده شود ولی همین نگاه نکردن به دوربین و حرف زدن با شخصی که پشت دوربین نشسته تمام تلاش کادربندی، نورپردازی و صدابرداری را بی اجر می گذارد و حرف ها را بیش از اندازه زیاد، خسته کننده و بی تاثیر جلوه می دهد.

در ادامه فیلم باز به رسم کلیشه ای فیلم های انتخاباتی، سفرهای استانی، همایش های دانشگاهی و دیدار با مراجع قم با همراهی ترانه ای پخش شده و این تصاویر منتهی می شود به تصویر همان نوزادی که در اول فیلم دیده بودیم. این بازگشت معنی دار به فضای صمیمی اول فیلم جایگزین مناسبی است برای خستگی بصری بیننده.

در پایان تصویر ولایتی با شناسنامه ای در دست، تصدیقی می شود بر این که آن چه که مخاطب به عنوان یک فیلم انتخاباتی دیده است.

انتهای پیام/ ع. ن ـ ب.ب