اهمیت ایمان به وجود ملائکه الهی و کارگرد ویژه ی فرشتگان و ملائکه به نحوی عظیم و مهم است که علی ابن ابیطالب علیه السلام به عنوان نخستین تبیین کننده طریقت اسلامی بر بستر کُتب آسمانی و صُحف انبای الهی و شریعت کامل شده ی انبیای مسلمان و به عنوان وصی آخرین پیامبر مسلمان؛ سعی می کند تا در خطابه ای مشخص (خطبه ۹۱    نهج البلاغه)، به تشریح نحوه ی خلقت و معرفی اقسام و ویژگی های ایشان بپردازند و بخشی از توانایی ها و وظایف ایشان در عالم هستی را متذکر شوند.

شاید بتوان از جمله نخستین آثاری که به صراحت شیطان را در قالب متداول فرشتگان و ملائکه تصویر می‌نماید، به نقاشی معروف آخرین وسوسه مسیح (Temptation of Christ) اشاره کرد؛ پرتره ای که در سال ۱۸۵۴ میلادی توسط آری شِفر (Ary Scheffer) به عنوان یکی از نقاشان رمانتیسم (Romanticism) کشیده شد و پرتریست معروف آن با نشان لژیون دونور (Legion of Honour)، تمام تلاش خود را معطوف ارائه ی جنبه‌های احساسی و ملموسی از شیطان در قالبی آنجل (Angel) گونه کرده است.

نیکی کوچک (Little Nicky) عنوان اثری به کارگردانی استون بریل (Steven Brill) است که در سال ۲۰۰۰ میلادی تولید شد؛ فیلمی سینمایی که به صراحت اقدام به ترسیم هم جنسی شیطان و فرشتگان نموده و فرشته ی کوچک اثر، یعنی نیکی (Nicky) را محصول ازدواج پدری شیطان (Satan) و مادری آنجل (Angel) معرفی می نماید.

جزم‌اندیشی (Dogma) نیز یکی دیگر از جمله آثار انبوه تولیدی سینمای هالیوود است که فرشتگان و ملائکه را به صورتی شرور و شیطانی مجسم می سازد؛ اثری که در سال ۱۹۹۹ میلادی تولید گردید و طی آن کوین اسمیت (Kevin Smith) در مقام کارگردان، به معرفی دو فرشته شرور و رانده شده به زمین می پردازد و سعی ایشان برای پیدا نمودن راهی جهت بازگشت به بهشت را در قالبی کُمدی، تصویر سازی می نماید؛ بازگشتی که البته در تقابل با انسان معرفی و رسما اعلام می‌شود که با بازگشت این دو فرشته به بهشت، تمام نسل بَشر از بین خواهد رفت.

شهر فرشته‌ها (City of Angels) را می توان از جمله آثار سینمای هالیوود معرفی نمود که به جهت تقابل با ایمان به وجود ملائکه الهی و در راستای زدودن ساحت قدسی و ملکوتی فرشتگان و ملائکه، وجاهتی جِنسی به ایشان بخشیده و سعی می کند تا ملائکه را به صورتی مذکر، با قابلیت هم آغوشی و هم بستری از برای بَشر مونث تصویر سازی نماید؛ اثری که در سال ۱۹۴۶ میلادی توسط برد سیلبرلینگ (Brad Silberling) تولید شد و جوایز سینمایی نسبتا زیادی را از آن خود نمود.

شهر فرشته‌ها (City of Angels) داستان فرشته ای با بازی نیکلاس کیج (Nicolas Cage) است که مآموریت اصلی قبض روح و هدایت ارواح پس از مرگ را عهده دار است و در این مسیر با آدم های مختلف و ماجرای زندگی ایشان آشنا می‌شود تا آنکه عاشق یک بَشر مونث، پزشک زنی با بازی مگ رایان (Meg Ryan)، می شود؛ اثری که مبتنی بر آموزه های اُمانیستی (Humanism) بر محوریت و اصالت بَشر تاکید ورزیده و فرشته ی مقرب در درگاه الهی را به شوق هم بستری با بَشر مونث به زمین می کشاند و تلاش او برای انسان شدن را به تصویر می کشد؛ فرشته ای اُمانیست که عشق بَشری را به تقرب الهی و حضور در پیشگاه خداوند ترجیح می دهد.

شاید همین تقابلات موجود میان تفکر خدا محور و تفکر بَشر محور است که صنعت سینما را بر آن می دارد که در راستای تعریف نظام تمدنی غرب و بر بستر تقابل خود با موضوع ایمان به وجود ملائکه الهی، سعی نماید تا بخشی از صورت وضعیت حضور فرشتگان و ملائکه در عالم هستی را به گونه ای وحشت زا تفسیر نماید و با ارائه ی تصویری جعلی، همت ویژه خود را بر این معطوف  سازد که این موجودات لطیف و با کرامت را به گونه ای مُضر و وحشت آفرین معرفی سازد و از این جهت است که می توان بخش قابل توجهی از ساخته های تصویری و سینمایی هالیوود، با این موضوع را در ژانر وحشت (Horror genre) تقسیم بندی نمود.

لژیون (Legion) عنوان دیگر فیلمی هالیوودی است که توسط اسکات استوارت (Scott Stewart) در سال ۲۰۱۰ میلادی تولید گردید؛ فیلمی که به صراحت هرچه تمام، پس از معرفی فرشتگان و ملائکه به عنوان بردگان گوش بفرمان خدای خشن و بی رحم، به طرح موضوع پایان تاریخ پرداخته و اعلام می دارد که قدرت طلبی خداوند سبب شده تا او دیگر امیدی برای بهبودی نسل بَشر نداشته باشد؛ خداوندی که اکنون پشیمان از آفریدن انسان است و سعی می نماید تا خشم خود از آدمیان را همانند بار گذشته که با توفان نوح محقق گردید و به قتل‌عام تمامی انسان‌ها منجر گردید؛ این بار با فرستادن حشرات و قبض روح انسان‌ها برای قتل یکدیگر مدیریت نماید.

لژیون (Legion) سعی می نماید تا در روند سینمایی خود از آموزه های انحرافی برخی تفکرات بظاهر خدا محور (Theism) بهره گرفته و به ترسیم دوگانه ای از فرشتگان و ملائکه خوب و بَد (آپولون (Apollo) و دیونیزوس (Dionysus)) مبادرت  ورزد؛ دوگانه ای که از آموزه های انحرافی یهودیت وام گرفته و تفکر مجعول و موضع تحریفی ایشان در باب دوستی با حضرت میکائیل علیه السلام (به عنوان فرشته ای که دوست و همراه بَشر است و همیشه دستورهای ساده و راحت را می آورد) و دشمنی با حضرت جبرئیل علیه السلام (به عنوان مَلکی که همواره دشمن نسل بَشر بوده و دستورهای مشکلی درباره ی جهاد و جنگ می آورد) را به عرصه سینما می کشاند و ضمن تلفیق آن با آموزه های اُمانیستی (Humanism)، سعی می نماید تا برای مخاطب باورمند و معتقد به وجود ملائکه الهی، ذهنیتی ضد بَشری از ماهیت وجودی فرشتگان و ملائکه ترسیم نماید.

از این جهت است که لژیون (Legion) ضمن تصویرسازی از حضور عمله گونه و فرمانبرداری مطلق فرشتگان و ملائکه در راستای اهداف جاه طلبانه و ایجاد اتوریته (Authority) خالق بَشر؛ به ترسیم فرشته ای لیبرال با نام میکائیل (Michael) مبادرت می ورزد؛ فرشته ای که از قدرت طلبی خداوند منزجر است و هنوز به بشر امید دارد و عشق به نوع بشر هنوز در وجود او نمرده است؛ فرشته ای با باورهای اُمانیستی (Humanism) که تمام تلاش خود را می نماید تا در برابر اتوریته خداوند ایستادگی نماید و بدین منظور هدف خود را معطوف نجات کودکی می سازد که ادامه دهنده ی نَسل بَشر خواهد بود؛ کودکی که قرار است که به دنیا بیاید و تمرکز اثر حول حواشی نجات او از دست فرشته ی دیگری است که همواره دشمن نسل بَشر است؛ فرشته ای به نام جبرئیل (Gabriel) که خواهان اجرای دستور خدا و نابودی این آخرین انسان است.

لژیون (Legion) در سیر روایت خود، اقدام به ترسیم نجات نسل بشر از انقراض پرداخته و میکائیل (Michael) را به عنوان فرشته ای معرفی می سازد که ضمن سرپیچی از فرمان خداوند در اعلان رستاخیز و پذیرش تمام شدن زندگی بَشر؛ به مقابله با پیشبرد اهداف جاه طلبانه خدواند همت می گمارد و در این مسیر با تلاش‌ ویژه خود، سرانجام این نوزاد را به سوی نجات می‌فرستد و مبتنی بر آموزه های اُمانیستی، خداوند را نیز متقاعد می‌سازد که همچنان خوبی در نَسل بَشر وجود دارد و امید به انسان، امری واهی نیست.

البته لژیون (Legion) در فرجام سینمایی خود، ضمن ترسیم اقناع خداوند مبتنی بر باورهای اُمانیستی و تلاش های ویژه میکائیل، بر ایجاد ذهنیت نادم و پشیمان از برای خداوند، به سبب ناامیدی نسبت به بَشر تاکید می ورزد و این تحول عملی خداوند را در تصویرسازی ویژه خود، با ترسیم بخشیده شدن میکائیل و دوباره زنده شدن او محقق می سازد؛ تصویری که مبتنی بر آن، میکائیل (Michael) شکست خورده و کُشته شده در مصاف و نبرد زمینی با جبرئیل (Gabriel)، حیاتی مجدد می یابد و به فرمان خداوندی که دیگر از اقدامات ضد بَشری خود توبه نموده، بار دیگر به مقام و منزلت قبلی خود باز  می گردد.