این روزنامه نگار در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: رسانه های سینمایی و روابط عمومی نهادهای مرتبط با سینما از فضای کلی سینما قابل تفکیک نیستند. به طور طبیعی، بحران های یک سازمان یا نظام،  در مشکلات و آسیب های رایج در اجزا و زیرمجموعه آن سازمان ریشه دارند. این مسأله در حوزه فرهنگ عمیق تر است. چون فرهنگ، عرصه ای نرم و انتزاعی است و درواقع، این اجزا هستند که کلیت فرهنگ را می سازند. همچنان که نسبت نزدیک و آشکاری بین عرصه های ارتباطی و تبلیغاتی و رسانه ای با حوزه های مدیریتی و تولیدی سینما دیده می شود.

وی ادامه داد: بر همین اساس، تقریباً همه کاستی های هنر هفتم در کشورمان در فضای رسانه ای مرتبط با سینما نیز قابل شناخت است. سطح پایین سواد، بی هویتی، باندبازی و ... که از مهم ترین آسیب های سینما هستند در بخش اعظم رسانه ها و همچنین فعالیت روابط عمومی ها نیز دیده می شود.  

فهیم خاطرنشان کرد: این وضعیت درباره رسانه های سینمایی و به ویژه سایت هایی که به طور قارچ گونه رشد می کنند، فاجعه بار تر است. یکی از ترفندهای مدیران سینمایی در سال های اخیر این بوده که سایت هایی را راه اندازی کرده اند تا نقش حامی و تبلیغاتچی آن ها را بازی کنند. یکی از کارکردهای این رسانه ها که هویت و ماهیتی کاذب دارند این است که خبرنگارهای خود را گسیل می دارند تا نشست های خبری مدیران را پر کنند و سوالات مدنظر مدیران را در جلسات مطبوعاتی می پرسند تا فرصت برای طرح سوالات جدی تر  گرفته شود.

وی سپس با بیان اینکه در کنفرانس های خبری مسئولان نهادهای سینمایی می بینیم که در موقع طرح سوالات خبرنگاران، به طور پی در پی اسامی رسانه هایی ناشناخته و فاقد اعتبار خوانده می شود اظهار داشت: جالب آنجا است که اغلب آن ها نیز پرسش هایی تکراری و پیش پا افتاده و در جهت خواسته مدیران می پرسند و در مقابل، رسانه های معتبر و با رویکرد انتقادی، مجال چندانی برای ارائه سوالات خود نمی یابند.

فهیم تأکید کرد: سینماگران و برخی از جریانات سیاسی فعال در عرصه سینما نیز همین رفتار را الگو قرار داده اند. یعنی اقدام به ایجاد سایت یا پرورش خبرنگار دست آموز خود می کنند. الان هر جریان سینمایی برای خودش یک قبیله رسانه ای هم دارد که وظیفه جریان سازی خبری و انتشار اخبار تبلیغاتی در جهت خواسته های آن جریان را دارد. گاهی در نشست های پرسش و پاسخ در جشنواره فیلم فجر، خبرنگارنماهایی ناشناخته را می بینیم که تریبون را اشغال می کنند و به جای سوال یا انتقاد، به ستایش از فیلم و فیلمساز مورد نظر می پردازند.

وی تصریح کرد: خود من تجربه چنین موقعیتی را دارم. در نشست پرسش و پاسخ یکی از آثار ضعیف جشنواره فیلم فجر در دوره های گذشته، وقتی سوالی انتقادی از کارگردان فیلم پرسیدم، بخشی از جمعیت حاضر در سالن کنفرانس، به نشانه تحقیر و تمسخر، به شکلی عصبی خندیدند و هر جمله ای که کارگردان مذکور بیان می کرد، به نشانه تحسین برایش کف می زدند! اتفاقا هیچ کدام از آن افراد، خبرنگار شناخته شده ای نبودند.  

دبیر فرهنگی هفته نامه صبح صادق سپس با انتقاد شدید از عملکرد مدیران روابط عمومی نهادهای مختلف سینمایی اظهار داشت: متأسفانه بسیاری از روابط عمومی های نهادها و مراکز سینمایی از رسالت اصلی خود که همان اطلاع رسانی و تسهیل ارتباط بین داخل و خارج یک نهاد است دور شده اند و بیشتر به اهرم هایی برای ضربه گیری رسانه ها تبدیل شده اند. یعنی با فعل و انفعالاتی سعی دارند تا مانع از طرح واقعیات یا نقدها در رسانه ها شوند.

وی در پایان این گفتگو افزود: البته این مطالب درباره همه همکاران ما در روابط عمومی ها حکم فرما نیست و افراد شایسته و درستکار هم بین این طیف دیده می شود، اما متأسفانه غلبه با بی عدالتی و باندبازی در آن ها دیده نمی شود. برخی از روابط عمومی ها رسما خبرنگاران و رسانه ها را می خرند. اگر هم نتوانند این کار را کنند، خبرنگاران و رسانه هایی که زیر بار خواسته های آن ها نروند را بایکوت می کنند. به خصوص طی سال های اخیر شاهد هستیم که روابط عمومی برخی از مراکز و انجمن های دولتی یا غیردولتی بین رسانه ها و خبرنگارها تبعیض قائل می شوند. حتی اگر ببینند که خبرنگاری، طبق تعهد خود در نشست های خبری سوالات چالشی و انتقادی می پرسد، او را در نشست های خود دعوت نمی کنند. خود بنده تجربه چنین مسأله ای را دارم و برخی از این مراکز و انجمن ها من را به هیچ یک از جلسات مطبوعاتی دعوت نمی کنند.