این عضو انجمن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: جمعه شب ۲۲ بهمن ۱۴۰۰ چهلمین جشنواره فیلم فجر به نقطه پایانی خود رسید. جشنواره ای که انتظار می‌رفت پس از چهل دوره برگزاری، دیگر نه تنها به بلوغ کامل خود رسیده باشد بلکه آرام آرام در میانسالی برای جشنواره های کوچک تر و جوان تر، نقش الگو را بازی کرده و به هویت بخشی این جشنواره ها، کمک کند.

وی ادامه داد: این رویداد از زمان انتخاب و اعلام ۲۲ فیلم شرکت کننده در بخش اصلی جشنواره یعنی همان بخش مسابقه یا سودای سیمرغ، حاشیه های فراوان به همراه داشت. فیلم های خوب پشت در ماندند و به خاطر سلیقه، اعمال نفوذ و یا... در حالی که در همه جهان با دید تحسین به آنها نگاه می کردند توسط هیأت انتخاب و یا مقام های بالاتر از آن ها، از جشنواره بیرون گذاشته شدند و در ازای آنها فیلم های بی هویت، بی داستان مشخص و بی منطق روایی به جشنواره وارد شد.

رادمان خاطرنشان کرد: جشنواره بدون حضور و با کمترین پاسخگوی دبیران و مدیران جشنواره روز به روز با انتقاد ها و حاشیه های فراوانی روبرو شد تا به روز آخر رسید. اعلام دیرهنگام نامزدها که به رسم چند سال پیش، دو روز جلوتر اعلام می‌شد یا لااقل با زمان مناسبی قبل از نمایش فیلم های آخر جشنواره، حاشیه های اختتامیه را آغاز کرد. حاشیه هایی درباره اختلاف میان هیأت داوران، نرسیدن به جمع‌ بندی نهایی به دلیل همین اختلاف و اعمال فشار از بیرون بر روی هیأت داوران، موضوعاتی که حرف و حدیث های بسیار با خود به همراه داشت.

این منتقد سینما تأکید کرد: در این میان اما بزرگترین و پررنگ ترین و عجیب ترین حاشیه روز قبل از اختتامیه جشنواره، حذف ناگهانی سیمرغ بلورین بهترین فیلم از نگاه مردم به سلیقه و رای شخصی دبیر جشنواره بدون مشورت با کارشناسان و هنرمندان و اصحاب رسانه بود .موضوعی که اعتراض هنرمندان و منتقدان را به همراه داشت و آن را نوعی توهین به نظر مردم و مخاطبان می دانستند که برای خرید بلیط از سایت مورد نظر و رأی گیری در سایت تلاش بسیاری انجام داده و نگاه خود را به عنوان تنها منبع ارتباطی بین هنرمند و مخاطب ثبت کردند .نگاهی که سالیان دراز است مخاطبان و هنرمندان به آن اهمیت ویژه داده‌ و آن را تنها پل ارتباطی بین مخاطب آن و هنرمندان می دانند.

این روزنامه نگار ابراز داشت: «ملاقات خصوصی» فیلمی بود که تا روز آخر به ‌دلیل داستان ملودرام عاشقانه اگرچه که در نگاه حرفه‌ای، با انتقاد های گاه و بیگاه برخی از منتقدان روبرو بود اما در نهایت، فیلم مورد پسند مخاطبان قرار گرفت و در جایگاهی بالاتر از دیگر فیلم‌ها به عنوان برنده احتمالی جایزه سیمرغ مردمی، قلمداد شد. اگرچه در این میان، اعتراض برخی از تهیه کنندگان را نیز به برخی مشکلات فنی دررای گیری با حاشیه‌های بسیار، به همراه داشت . اعتراضاتی که دبیر جشنواره را به راحت ترین کار ممکن واداشت تا به جای بررسی اعتراضات، درست در روز پایانی جشنواره، راسا تصمیم به حذف این سیمرغ گرفته و این تنها پل ارتباطی بین هنرمندان و مخاطبان را به شکل کامل خراب کند. آنچنان ویرانی ای که برخلاف نظر کارشناسان، حتی به اعتراض و درخواست صاحب اثر مبنی بر حذف اثر از داوری جشنواره نیز اعتنا نکرده و نظر خود را سوار بر نظر تهیه کننده، کارگردان، صاحب اثر، هنرمندان ، منتقدان و تمامی افراد و کارشناسان مورد نظر سینما دانست.

رادمان سپس با اشاره به بی نظمی شدید در روند برگزاری مراسم اختتامیه اظهار داشت: در حالی که اهالی رسانه و برخی از هنرمندان درزمان موعود، پشت درهای بسته برج میلاد حضور به هم رساندند، اما در شرایط قرمز کرونایی از ورود آنها به سالن جلوگیری ‌شد تا لحظه به لحظه بر تعداد تجمع کنندگان پشت درهای بسته برج میلاد افزوده شده و ناگهان، پس از مدت ها معطلی، بدون کوچکترین نظم و فاصله گذاری به شکلی در هم ریخته، تمامی افراد وارد سالن شده و رسماً مراسم اختتامیه آغاز شود. غافل از اینکه یکی از رسانه ها، ساعتی قبل از برگزاری مراسم، اسامی تمامی برندگان را منتشر و عملاً مراسم را از درجه اعتبار ساقط کرده است. حال، اینکه، رسانه مورد نظر از طریق چه کانال و چه روشی به آرای ظاهرا محرمانه دست یافته، خود سوال بی پاسخی است همانند صدها سوال دیگر!

این منتقد افزود: جوایز یک به یک اعلام شده و در بیشتر بخش‌های مهم، شاهد اهدای دو جایزه، یعنی دیپلم افتخار و سیمرغ بلورین جشنواره بودیم. زمان، به اعلام رای بهترین بازیگر مرد رسید اما برخلاف انتظار، پژمان جمشیدی برای بازی تحسین برانگیزش حتی از دریافت دیپلم افتخار هم محروم شد. موضوعی که سبب شد تا شاید مُهر تاییدی باشد بر شایعات مبنی بر حکم فرمایی یکی از داوران بر بقیه اعضا و تصمیم این داور در جشنواره، مبنی بر نادیده گرفتن بازی پژمان جمشیدی به خاطر پیشینه ورزشی او و تلاش برای بالا نبردن موفقیت های حرفه ای او در سینما.

رادمان متذکر شد: دراین میان، از آنجایی که به دلیل عملکرد نامناسب مدیران جشنواره که خود مجال و بحث دیگری می طلبد، به شکل انفجاری ، میزان ابتلای اهالی رسانه به کرونا در طول ایام برگزاری بالا رفت به ناچار بسیاری از اهالی رسانه و حتی علاقمندان برآن شدند که به جای حضور در برج میلاد و مراسم اختتامیه، به شکل مستقیم ، آن را از تلویزیون تماشا کنند و حال، سوال اینجاست که چرا با وجود این اندازه تعدد شبکه های درون و برون مرزی، به چه دلیل تنها شبکه «نمایش» باید به شکل مُونُوپُل، پخش کننده مهم ترین اتفاق سینمایی کشور باشد تا اگر به دلیل بی تجربگی و کارنابلدی عوامل برنامه، در زمان اصلی ترین قسمت اهدای جایزه ها، ناگهان، امکان پخش صدا توسط برنامه از دست رفت و به شکل مضحکه وار، پخش موسیقی، جایگزین صدای سالن شد، حداقل مخاطبان امکان تماشای ادامه مراسم را از دیگر شبکه تلویزیونی داشته باشند؟

وی افزود: به ویژه آنکه مجریان بی تفاوت برنامه نیز، استراحت کردن و چای نوشیدن را به دست گرفتن برنامه و گزارش اتفاقات سالن ترجیح داده و از هرگونه توضیح اتفاقات و معرفی برندگانی که جایزه شان را دریافت می کنند و سخنان آنان برای مخاطبان خودداری کردند. اتفاقی که در گزارش های مراسم های بزرگ سینمایی جهان معمول است و مترجمان هر کشور و هر شبکه به گزارش اتفاقات درون مراسم می پردازند اما ظاهراً در منوپول شبکه نمایش به اندازه کوچکترین سایت ها و شبکه‌های جهانی نیز به احترام مخاطبان نیندیشیده و همانند مدیران جشنواره، کوچکترین احترامی برای هنرمندان، فرهیختگان، اهالی رسانه و علاقمندان به سینما و مهمترین اتفاق سینمایی سال قائل نبوده و بیش از هرچیز به تبدیل کاخ جشنواره به خانه برای بی اهمیت کردن و پاسخگو نبودن مدیرانش و تبدیل فرش قرمز به فرش طوسی آنهم با صرف بودجه های هنگفت فکر می کنند.

رادمان در پایان این گفتگو خاطرنشان کرد: ای کاش یک بار هم که شده سینماگران، رسانه ها و اهالی فرهنگ و هنر کشورمان نیز همانند سینماگران و رسانه های تمام جهان که با هم متحد شده و اعتراض خود را با صدای بلند در مراسم گلدن گلوب امسال اعلام کردند، در یک سال پیش رو، به شکل متحد، به این بی حرمتی ها و حیف و میل کردن‌های بیش از حد بیت المال اعتراض کرده و با صدای بلند خود برصدد بیدار کردن مدیرانی بر بیایند تا شاید سال‌های بعد باز هم ، از نخستین قدم های برگزاری جشنواره، نگوییم سالی که نکوست از بهارش پیداست!