فیلمنامه نویس فیلم های سینمایی «روز سوم» و «سوفی و دیوانه» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: فرض کنیم سینمایی داریم که با آنچه می خواهیم فاصله دارد وقتی به آن نگاه می کنیم از کارگردانی گرفته تا موسیقی و مونتاژ و تدوین به دلیل تخصصی بودن شان نمی توانیم اظهارنظری داشته باشیم و تنها چیزی که همگان به راحتی درباره آن اظهارنظر می کنند داستان است.

وی با طرح این پرسش که چرا همه به راحتی در رابطه با داستان یک فیلم اظهار نظر می کنند؟ تصریح کرد: اغلب افراد چون تخصص در کارگردانی و... ندارند داستان برایشان تنها نکته مشخصی است که می توانند درباره آن صحبت کرده و قضاوت کنند!

این سینماگر تأکید کرد: از سوی دیگر بخش اعظمی از فیلمنامه نویسان خبره و توانمند بیکار هستند. مگر چند اثر در سال تولید می شود که فیلمنامه نویس متخصص دارد؟ آمار فیلم هایی که فیلمنامه نویس متخصص آن ها را می نویسد قطعاً زیر ۵۰ درصد است چرا که بیشتر فیلمنامه ها را خود سازندگان می نویسند. در واقع اگر کسی فیلم بدی ساخته قطعاً فیلمنامه بدی هم نوشته اما در نهایت همه این اتفاقات به گردن صنف فیلمنامه نویسان می افتد!

سجاده چی سپس با بیان اینکه از میان کارگردانانی که خودشان مبادرت به نگارش فیلمنامه های شان می کنند شاید تنها ۲-۳ نفر معدود و انگشت شمار باشند که داستان گویی را در حد استاندارد می دانند متذکر شد: این افراد خوب داستان می گویند و خوب کارگردانی می کنند و نظارت شان بر اجزای فیلم کامل است. بنابراین محصول نهایی شان خوب است اما بقیه این توانمندی را ندارند.

فیلمنامه نویس فیلم های سینمایی «قاعده بازی» و «پاتال و آرزوهای کوچک» در همین راستا اظهار داشت: ما در سینمای ایران فیلمنامه خوب کم داریم اما این به معنی فقدان فیلمنامه نویس خوب نیست. ما فیلمنامه نویس خوب زیاد داریم. دلیلش هم بدیهی است و نیاز به ارائه آمار نیست. فضیلت فرهنگی ما کلمه است و شعرا و ادیبان بسیاری در کشورمان داریم اما دیوار فیلمنامه نویسان کوتاه است و به همین علت همه چیز سر آن ها شکسته می شود.

وی ادامه داد: شما همین الآن بروید از اوج و فارابی بپرسید چند پروژه ای که قرار است به زودی تولید کنند قراردادش با نویسنده است؟ قطعاً این آمار بسیار اندک است! این اتفاق درد دارد که هر کارگردانی ادعای نگارش فیلمنامه دارد و نهادهای دولتی هم به راحتی با او قرارداد امضا می کنند.

سجاده چی در بخش دیگری از این گفتگو به یکی دیگر از معضلات فیلمنامه نویسان اشاره کرد و گفت: خود بنده بیش از ده فیلمنامه نوشتم که جور دیگر اجرا شده! هیچ نظارتی بر تولید فیلمنامه ها نیست و ضعف های ناشی از تولید به نام فیلمنامه نویسان تمام می شود.

این فیلمنامه نویس در پایان این گفتگو افزود: مدیران سینمایی از یک طرف می گویند ایراد اصلی امروز سینمای ایران فیلمنامه است و بعد خودشان برخورد سهل انگارانه دارند و به غیرمتخصصان اجازه می دهند فیلمنامه بنویسند. مدیران چرا اجازه می دهند افراد ناشی و کارنابلد که تنها ایده ای در ذهن دارند بنویسند؟ تا این رویه معیوب اصلاح نشود هیچ امیدی نمی توان به بهبود کیفی فیلمنامه ها در سینمای کشور داشت.