این عضو انجمن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: بنده یک پرسش از تمامی کسانی که دو واژه «خوب» یا «بد» را به فیلمنامه ها اطلاق می کنند دارم؛ پرسش این است که اصلاً فیلمنامه چیست؟

وی ادامه داد: کسانی که این گونه اظهارنظرها را می کنند باید بگویند چطور راجع به یک کار تخصصی نظر می دهند در صورتی که تخصصی در این حوزه ندارند؟ متأسفانه حرف و سخن در وادی سینما بسیار است و شنونده باید عاقل باشد و گوش به هر حرفی ندهد!

صلح جو سپس با بیان اینکه فیلمنامهیک اثر ادبی است که با واژه ها شکل می گیرد اظهار داشت: اما فیلم اینطور نیست؛ ساختار یک فیلم با فیلمنامه از نظر هویت دارای تفاوت بسیار است. ما وقتی یک فیلم را می بینیم ممکن است مو به مو از روی فیلمنامه ساخته شده باشد اما مولف آن فیلم کارگردان است نه فیلمنامه نویس!

این منتقد سینما در همین راستا متذکر شد: برای اینکه متوجه صحبت های بنده شوید مجبورم کمی بیشتر موشکافی کنم؛ به عنوان مثال یک بازیگر زمانی که نقشی را ایفا می کند درست است نقش را از فیلمنامه گرفته اما آیا تمام رفتارها و واکنش ها و ویژگی هایی که از او می بینیم در فیلمنامه وجود دارد؟

وی خاطرنشان کرد: همه ما قطعاً بعد از تماشای یک فیلم از روی اجرای کارگردان و ساختار فیلم نظر می دهیم؛ در واقع مجموعه ای از عناصر را در نظر می گیریم و سپس راجع به فیلمنامه اظهارنظر می کنیم در صورتی که فیلمنامه مستقل از اثر نهایی است و وقتی به فیلم بدل می شود ماهیتش عوض می شود.

صلح جو تأکید کرد: ما فیلم هایی داریم که بخش مهمی از فیلمنامه سر صحنه اضافه می شود یعنی به صورت بداهه پردازی و موقع ساختن فیلم شکل می گیرند. برخی فیلم ها تنها در حد یک ایده هستند که سر صحنه پرورانده می شوند و همه این اتفاقات به این نتیجه می رسد که مولف یک اثر سینمایی کارگردان است.

این کارشناس فرهنگی در خاتمه این گفتگو افزود: تفاوت سینما و تئاتر در این است که مولف در تئاتر درام نویس است اما فیلم سینمایی را ما به اسم کارگردان می شناسیم در صورتی که ممکن است ۵ نفر فیلمنامه آن را نوشته باشند. یک فیلم دستاورد کارگردان است و مجموعه ای عناصر تکنیکی برای ساخت فیلم به کار رفته که در فیلمنامه نیست پس از این رو نمی توان برای نظر دادن نسبت به یک فیلمنامه از روی تماشای فیلم قضاوت کرد!