این عضو انجمن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: این نگاه که فقدان فیلمنامه مناسب باعث دوری مردم از سالن های سینما شده تا حدودی درست است؛ بخشی از این اتفاق به مدیران سینمایی مربوط است و بخش دیگر به سینماگران!

وی ادامه داد: متأسفانه کوتاهی فیلمنامه نویسان بسیار زیاد است؛ فقدان مطالعه و تحقیق در خصوص موضوعات مختلف یکی از دلایل افت فیلمنامه ها در سینمای ایران است. از سوی دیگر ما با برخی کارگردانان در سینمای کشورمان روبرو هستیم که خودشان می خواهند یک تنه همه کارهای فیلم شان را انجام دهند؛ یعنی هم کارگردانی کنند هم فیلمنامه بنویسند هم تدوین اثرشان را انجام دهند و... این در حالی است که هریک از این کارها تخصص ویژه خود را طلب می کند و نباید این چنین با فیلمنامه و به طور کل مقوله سینما اینطور ساده انگارانه برخورد شود.

شرکا تأکید کرد: برخی فیلمسازان فکر می کنند وقتی خودشان همه امورات فیلم شان را یک تنه انجام دهند می توانند فیلمساز مولف محسوب شوند! در صورتی که چنین اندیشه ای از اساس غلط است! هر کدام از این رشته ها در سینمای جهان تخصص خود را دارد و ما حتی برای نگارش یک فیلمنامه شاهد گروه فیلمنامه نویس هستیم! اما در کشورمان برخی اوقات حتی یک فیلمنامه نویس حرفه ای هم در یک پروژه سینمایی حضور ندارد.

مترجم کتاب «سالواتوره جولیانو» در خاتمه این گفتگو افزود: علاوه بر این ها برخی محدودیت ها در سینمای کشور ما نیز باعث افت و نزول جدی فیلمنامه ها شده است. وقتی فیلمنامه ای می خواهد شکل بگیرد و به یک فیلم بدل شود آنقدر بالا و پایین می شود که انسجام خود را از دست می دهد؛ این اتفاق از یک سو به دلیل دلیل ممیزی های سلیقه ای است و از سوی دیگر به برخی سیاست های فرهنگی باز می گردد حتی دستکاری تهیه کنندگان که دنبال بازده اقتصادی فیلم ها هستند و در فیلمنامه ها دست می برند نیز یکی دیگر از دلایل این اتفاق تلخ است. همه این ها باعث می شود ما در سینمای کشورمان با فیلمنامه هایی «شتر، گاو، پلنگ» روبرو باشیم که سر و ته ندارند، هدف ندارند و اصلاً نمی توانند داستان خود را به درستی روایت کنند.