مدیر گروه سینمایی هنر و تجربه در یک گفت و گوی تفصیلی با ایلنا بدون اشاره به عملکرد ضعیف مدیران سینمایی در حذف عنصر قهرمان و ترویج و تشویق نوعی سینمای فیلسوفانه و عارفانه  و نیز اشاعه سینمای جشنواره ای که منجر به قهر مردم از سینماها شد درباره دلیل بحران تماشاگر در سینما گفته: مدیران سینمایی در سال 91 وارد یک فضای پرچالش با سینماگران شدند و دعوایی را راه‌ انداختند که مردم نیز آن را مشاهده کردند و این دعوا‌ها تبدیل به سرتیتر روزنامه‌ها شد و حتی به تعطیلی مراکز مهمی همچون خانه سینما منجر می‌شود و در ‌‌نهایت بحران در سینما ایجاد شد و نتیجه این دعوا‌ها این شد که مشروعیت سینما در بین مردم کاهش یافت و زیر سوال رفت و تمامی سیاست‌های دولت دهم فضای به شدت ناامنی را برای فعالان سینما به وجود آورد.

وی بدون اشاره به سیاسی بازی برخی از فعالان سینمایی و همنوایی آنها با فتنه گران سبز و فعالیتها و اظهار نظرهای غیر صنفی این طیف سیاست باز در سینما که منجر به زیر سوال رفتن مشروعیت نهادی مانند خانه سینما شده و منجر به حاشیه هایی به ضرر سینما شد می افزاید: طبیعی بود که سینمای ایران گرفتار مخمصه‌ای شده و نمی‌تواند به سمت جهش حداقلی حرکت کند و اوج این مساله در سال ۹۱ بود. در این میان بین سازمان سینمایی و سایر نهاد‌ها که یا متولی تولید فیلم بودند و یا فیلم‌ها رادر سینما‌هایشان اکران می‌کردند نیز دعواهایی درگرفت و نتیجه همه این رفتار‌ها باعث شد تا مخاطب ظرف یک سال به نصف کاهش پیدا کرد.

او در اظهار نظر دیگری بحران تماشاگر در سینما را که به ضعف آثار سینمایی به دلیل رویکرد ضد قصه و محتوای ضعیف فیلمها رقم خورده به طرح بزرگ هدفمندی یارانه ها ربط داده و مدعی شده: دلیل اصلی کاهش مخاطب بحث آزادسازی قیمت‌هاو طرح هدفمندی یارانه‌ها در سال ۱۳۸۹ مربوط می‌شود. مردم به خصوص طبقه متوسط طی یکی دوسال بعد از اجرایی طرح که در جریان آ‌زادسازی قیمت‌ها فقیر‌تر شده بودند از سال ۹۱ ببعد یعنی درست دوسال بعد از زمان اجرای این طرح رفتن به سینما بصورت محسوس کاهش پیدا کرد زیرا ضمن کاهش درآمد طبقه متوسط و مشکلات اقتصادی زیاد این طبقه که همه ساله سینما را جز مصارف حداقلی خود داشته‌اند و بالا رفتن هزینه رفتن به سینما و اثرات منفی هدفمندی یارانه‌ها در طول این سال‌ها دیده شد.